Είναι νέοι, είναι όμορφοι, έχουν όνειρα για το μέλλον, έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, ο κοινωνικός περίγυρος υπερτονίζει αυτήν τους την ξεχωριστή θέση αλλά. . . Βλέπουν την ζωή σαν ένα παιχνίδι, που όσο πιο πολύ το παίζουν, τόσο πιο πολύ τους αρέσει. Βλέπουν την ζωή σαν ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο πολλών κυβικών με καταπληκτικές προδιαγραφές. Θέλουν να το ταξιδέψουν, να το φτάσουν στα όρια του. Κάθονται πίσω από το τιμόνι, έτοιμοι να ξεκινήσουν. Μασράρουν, πατάνε το γκάζι μέχρι το τέρμα και όταν φτάνει η ώρα να λύσουν το χειρόφρενο, η μηχανή μπουκώνει. Λάδια, φλάντζες, καρμπυρατέρ παίρνουν φωτιά. Έκρηξη! Αν είχαν προλάβει να ξεκινήσουν, ίσως να το στουκάριζαν στην πρώτη κολώνα. Θα είχαν όμως ζήσει τα πρώτα χιλιόμετρα.
Ο Βρετανός σκηνοθέτης, Sam Mentes, μεταφέρει στην κινηματογραφική οθόνη το μυθιστόρημα του Richard Yates. Εξονυχιστική ανάλυση χαρακτήρων, ενδελεχής εμβάθυνση της μικροαστικής Αμερικής του 1950. Λεπτή ειρωνική καταγραφή των κοινωνικών συμβάσεων, αυτών που αποτελούν τον εθνικό κορμό, τον στυλοβάτη της προσωπικής και οικογενειακής ανέλιξης.
Ο Frank (Leonardo Di Caprio) και η April (Kate Winslet) έχουν ήδη αποκτήσει δυο παιδάκια. Η ευτυχία τους μοιάζει να είναι αδιατάρακτη και το μόνο μελανό σημείο αποτελεί αυτό το- όπως το βιώνουν- βύθισμα στην καθημερινότητα. Μια άρνηση να δουν την ζωή τους- και με το δίκιο τους- σαν μια διαδικαστικού χαρακτήρα κατασπατάληση των χρόνων τους. Η April φοβάται να κάνουν το «πήδημα». Ίσως μια γυναικεία προαίσθηση, ίσως ένας ενδόμυχος φόβος, πως από ένα σημείο και μετά δεν θα μπορεί να υπάρξει επιστροφή. Δεν είναι δύσκολο για τον Frank να την πείσει. Η Γαλλία, η «πολιτισμένη» Ευρώπη υπόσχεται να παίξει τον ρόλο του παράδεισου, για δυο ζωές που αρνούνται να αναλωθούν στην μετριότητα. Ένα σχέδιο που τους τρέφει και τρέφεται από αυτούς. Τους βοηθά να αισθανθούν καλύτερα και λειτουργεί, όσο δεν απαιτεί από αυτούς να κατεβάσουν το πόδι τους από την «στεριά», για να κάνουν το πρώτο τους το αποφασιστικό βήμα στο «νερό». Ότι για τους φίλους τους, τους συναδέλφους στην δουλειά φαίνεται τυχοδιωκτικό, γεμάτο ρίσκο, για τους ίδιους κάνει την διαφορά από τους υπόλοιπους. Μαζί τους μόνο ο γείτονας, τρόφιμος ψυχιατρείου, που σε μια φωτεινή έξαρση του, εκφράζει το στερεότυπο, που θέλει τον τρελό να βλέπει, όσα τα μάτια των λογικών απωθούν βαθιά στο υποσυνείδητο. «Πολλοί άνθρωποι καταλαβαίνουν το κενό» τους λέει «αλλά χρειάζεται θάρρος, για να δει κανείς την ματαιότητα». Είναι ο πρώτος που στρέφεται εναντίον, όταν ο Frank δειλιάζει. Η προαγωγή στην εργασία του, τα πιο πολλά λεφτά, το τρίτο παιδί που έχει στα σπλάχνα της η April είναι η φτηνές, πλην υπαρκτές δικαιολογίες.
Το ξημέρωμα της μέρας τους βρίσκει και τους δυο νικημένους. Η April τηγανίζει ομελέτα για πρωινό και ξεπροβοδίζει τον σύζυγο στην δουλειά του. Θα μπορούσε να τελειώσει εκεί η ταινία, όπως τελειώνουν οι ζωές τόσων και τόσων ανθρώπων. Το σενάριο θέλει να βάλει και την τελευταία πινελιά. Θέλει να δείξει το αμετάκλητο και φορτώνει το φινάλε με μια σκηνή περιττής αυτοκαταστροφικότητας. Αν έλειπε, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ένα αριστούργημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου