Παρασκευή 16 Ιουνίου 2017

Kóblic-Ο πιλότος

Ο πολωνικής καταγωγής αργεντινός Tomas Kóblic (Ricardo Darín) είναι  αξιωματικός της Στρατιωτικής Αεροπορίας. Συμμετείχε ως πιλότος στις πτήσεις θανάτου, όταν η στρατιωτική δικτατορία στην χώρα του ξεφορτωνότανε τους πολιτικούς κρατούμενους πετώντας τους στην θάλασσα. Βασανίζεται από τύψεις και βρίσκει καταφύγιο σε ένα απομονωμένο χωριό, όπου προσπαθεί να επιβιώσει άγνωστος μεταξύ αγνώστων.
Με αυτό το γεγονός ως υπόβαθρο και χωρίς καμιά άλλη πολιτική νύξη η ταινία εξελίσσεται σαν ένα αστυνομικό-αισθηματικό δράμα με στοιχεία γουέστερν. Η Αργεντίνικη πάμπα σε όλη της την μεγαλοπρέπεια. Ατελείωτα εκτάρια σόγιας, gauchos, ένα ελαφρύ άρωμα φολκλόρ, αλλά και παθογένειες που θυμίζουν ευρωπαϊκό νότο, διεφθαρμένοι δημόσιοι λειτουργοί, ευνοιοκρατία, κατάχρηση εξουσίας από τον τοπικό αστυνομικό, υποκρισία, μισόλογα, μια αρρωστημένη περιρρέουσα επαρχιακή ατμόσφαιρα.
Στρωτή κινηματογραφική αφήγηση, που όμως δεν αποφασίζει να ξεφύγει από το δίπτυχο καλός-κακός, αρκετά φλας μπακ σε slow motion, ενδιαφέρουσες γωνίες λήψης στα κοντινά πλάνα και όμορφα μακρινά ιδιαίτερα από ψηλά.

Ο Sebastián Borensztein παρόλο που δεν τολμά να ξεφύγει από τις κινηματογραφικές συμβάσεις υπογράφει μια αξιοπρεπή ταινία που βλέπεται ευχάριστα και εκτός από τον εξαιρετικό Ricardo Darín, αποσπά μια ακόμη συγκλονιστική ερμηνεία από τον Oscar Martínez στον ρόλο του αστυνομικού Velarde. Η Inma Cuesta στον ρόλο τηςNancy, ολίγον «χλιαρή» ως κακοποιημένη γυναίκα και πέτρα του σκανδάλου, πολύ μακριά από την «Νύφη» στον «Ματωμένο Γάμο» της Paula Ortiz.

Τετάρτη 14 Ιουνίου 2017

Το λαγούμι- (La Madriguera)

Από το φεστιβάλ Ισπανόφωνου κινηματογράφου 2017, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, η ταινία «Το λαγούμι» (La Madriguera), του  Kurro González.

Θα μπορούσε να ήταν μια καταπληκτική ταινία. Η ιδέα του εγκλωβισμένου στον χώρο και στον χρόνο πρωταγωνιστή  μετά από ένα τραυματικό γεγονός που σημάδεψε της ζωή του, η αδυναμία του να απομακρυνθεί από το άβατο της οικίας του, η μετεξέλιξη του από ένα εκκεντρικό συγγραφέα σε ένα ψυχοπαθή βασανιστή, είναι στοιχεία ικανά για να δομήσουν ένα κινηματογραφικό χαρακτήρα.

Δεν γίνονται όμως έτσι οι cult ταινίες. Αφελείς διάλογοι, σεναριακά κενά, επιτηδευμένη σκηνοθεσία, άσχετα πλάνα που παρεμβάλλονται μόνο και μόνο γιατί ίσως αρέσουν στον σκηνοθέτη, «πάντρεμα» των κοντινών πλάνων με την ηχητική μπάντα με προβλέψιμο τρόπο για να μεταδοθεί στον θεατή η αίσθηση της αγωνίας και του τρόμου και από πάνω παιδαριώδεις ερμηνείες από τους ηθοποιούς, δεν χρειάζονται πολλά ακόμα για αισθανθεί κάποιος ότι χάνει την ώρα του.


Τι τα ήθελε τα χρωματιστά φίλτρα μπροστά από τον φακό και ιδιαίτερα στην ερωτική σκηνή. Πόθεν προκύπτει; Ξαναλέω, δεν γίνονται έτσι οι cult ταινίες.