Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Yossi & Jagger

Σύγχρονος ισραηλινός κινηματογράφος από τις «Νύχτες πρεμιέρας 2015», στο 21ο φεστιβάλ κινηματογράφου της Αθήνας», παρουσία του σκηνοθέτη Eytan Fox, στην ταινιοθήκη της Ελλάδος. Η ταινία “YossiJagger”, του 2002, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, περιγράφει την ομοφυλοφιλική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δυο στρατιώτες που υπηρετούν σε ένα ακριτικό φυλάκιο, σε εμπόλεμη ζώνη, στα βόρεια σύνορα της χώρας.
Η αρνητική αποδοχή της ομοφυλοφιλικής σεξουαλικότητας μέσα στην κοινωνία  και μάλιστα στην προκειμένη περίπτωση πολύ περισσότερο, από την υπέρ-συντηρητική σκοπιά του στρατεύματος, προσδίδει,  πέρα από τις κλασικές προκαταλήψεις και στοιχεία έλλειψης ανδρισμού-γενναιότητας.  Οι δυο νέοι επιλέγουν να κρυφτούν, ο ένας μέσα από μια ψεύδο-συμπεριφορά αντρίλας-βαρβατίλας και ο άλλος επιλέγοντας την σιωπή και την απομόνωση.
Η οπτική του σκηνοθέτη έχει να κάνει με την ισότιμη, ελεύθερη, συναινετική ερωτική συνεύρεση μεταξύ ενήλικων ανθρώπων, σε αντιδιαστολή με την εξουσιαστική, καταπιεστική ερωτική πράξη, όπου ο ιεραρχικά ανώτερος και δυνατότερος, είτε κοινωνικά, είτε οικονομικά, είτε σωματικά, επιβάλλεται  στον άλλο με φανερή ή σκιώδη βία. Και αυτό ανεξάρτητα από το φύλο, όπως αφήνει να εννοηθεί ότι συμβαίνει, στην ολιγόλεπτη επαφή ανάμεσα στον συνταγματάρχη και στην «χαριτωμένη» στρατιωτίνα.
Ευτυχώς ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, η ευαισθησία είναι προνόμιο ελεύθερων- στο μυαλό-ανθρώπων.  

Πολύ λειτουργική και στρωτή η χρήση της κάμερας στους στενάχωρους χώρους του bunker και η φωτογραφία στα δύσκολα χιονισμένα τοπία.

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Sunflower Seeds

Θερινό σινεμά, στην αυλή του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων και στα πλαίσια των ντοκιμαντέρ της Πέμπτης, έγινε η προβολή  της πολύ αξιόλογης  και βραβευμένης μικρού μήκους ταινίας του Αντώνη Τολάκη, Sunflowers seeds,  παρουσία του σκηνοθέτη.
Γυρισμένη στα τέλη του 2012, περιγράφει την ζωή μιας ομάδας παιδιών μεταναστών από το Αφγανιστάν, ενώ προσπαθούν να επιβιώσουν στο αφιλόξενο περιβάλλον του κέντρου της Αθήνας.  Μια ευαίσθητη, πολύ ανθρώπινη προσέγγιση, ενός προβλήματος που δεν μπορεί να λυθεί με κανένα μαγικό ραβδί, αλλά που όμως δεν παύει να αποτελεί βαρόμετρο πολιτισμού για τις κοινωνίες υποδοχής.
Ο φακός του Αντώνη Τολάκη ανατέμνει την παιδική ψυχή, καθώς τα ακολουθεί στους δρόμους του «μεροκάματου» και καταφέρνει να βγάλει στην επιφάνεια τους φόβους και τις ανησυχίες τους, το άγχος της καθημερινότητας, αλλά και  τις ελπίδες τους, ακόμα- ακόμα και τις φιλοδοξίες που έχουν για το μέλλον τους. Μια καταγραφή της βίαιης ωρίμανσης τους μέσα  στον επιεικώς αδιάφορο έως ανοιχτά εχθρικό περίγυρο, με την κάμερα να τρυπώνει σχεδόν αόρατη ανάμεσα στην δουλειά, στα τρεξίματα, στα  παιχνίδια τους, στα παλέματα τους, στις τσάρκες τους και να αναδεικνύει τους διαφορετικούς τους χαρακτήρες, την αθωότητα,  που επιμένει να ακτινοβολεί σε πείσμα των αντίξοων συνθηκών στις οποίες καλούνται να ζήσουν.
Μια κινηματογραφική αφήγηση στρωτή, με γρήγορες εναλλαγές πλάνων-σε κάποιες περιπτώσεις η κάμερα στο χέρι- στιβαρή φωτογραφία, και –επιτηδευμένα- σε πλήρη αναντιστοιχία με τους διαλόγους των μικρών, φορτώνει τον θεατή με πολλές πληροφορίες σε ελάχιστο χρόνο (μόλις μισή ώρα), μιας και αυτό που φτάνει στον εγκέφαλο δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από αυτό το τρυφερό άγγιγμα  ζωής. Το Πεδίο του Άρεως, η πλατεία Βικτωρίας, η πλατεία Συντάγματος, η Ερμού, δανείζονται από τους μικρούς πρωταγωνιστές λίγη από αυτήν την «μαγκωμένη» ανεμελιά τους και επιστρέφουν εικόνες ζωντανές γεμάτες συναίσθημα.

Δύσκολο και απόλυτα επιτυχημένο εγχείρημα, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες διαχείρισης του έμψυχου υλικού, αλλά και τις πολιτικές συνθήκες, με την ξενοφοβία στο απόγειο της. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του σκηνοθέτη, ο κινηματογράφος μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, όταν καταφέρει να αλλάξει πρώτα κάθε άνθρωπο χωριστά.