Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Verdades verdaderas-La vida de Estela-Πραγματικές αλήθειες-Η ζωή της Εστέλα

Αργεντινή: 30 χρόνια δημοκρατίας. Μια εκδήλωση της πρεσβείας της Αργεντινής στην Αθήνα και του Ινστιτούτου Θερβάντες, που περιλαμβάνει μια σειρά ταινιών με θέμα την τελευταία δικτατορία, που ταλάνισε την χώρα και την οδήγησε στην χρεοκοπία μερικά χρόνια αργότερα.

Ο Nicolás Gil Lavendra, κινηματογραφεί το αντιδικτατορικό δράμα με θέμα την ζωή της προέδρου των γιαγιάδων της πλατείας του Μαΐου, τα ταραγμένα εκείνα χρόνια από το 1976 έως το 1983, οπότε και αποκαταστάθηκε η δημοκρατία στην χώρα, αλλά και μετά, στον αγώνα για την ανεύρεση των εκατοντάδων μωρών που απήγαγε η Χούντα, από της φυλακισμένες και εκτελεσμένες μητέρες τους. Στον ρόλο της Estela Carloto, η πολύ καλή ηθοποιός Susú Pecoraro.

Παρά του ότι πρόκειται για μια στρατευμένη πολιτική ταινία, με ξεκάθαρη αντιδικτατορική ματιά, στερείται επικού και μελοδραματικού χαρακτήρα. Παραμένει σταθερά στην περιγραφή γεγονότων, σκιαγραφεί την τρομοκρατία, τον διάχυτο φόβο και την βουβή απελπισία του λαού, απέναντι στα εγκλήματα των στρατιωτικών και των συνεργατών τους. Περιγράφει το ξεκίνημα της οργάνωσης «γιαγιάδες της πλατείας του Μαΐου», ένα παράδειγμα θαρραλέας παθητικής αντίστασης, φαινομενικά απολίτικο, που στην συνέχεια, με την επιμονή και την ανιδιοτελή προσφορά των γυναικών, που συμμετείχαν, κατόρθωσε να αναδείξει τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων και να συμβάλλει στην τιμωρία των ενόχων.

Η ταινία εξελίσσεται με την μορφή του φλας-μπακ. Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας και ενώ συνεχίζονται οι έρευνες και οι μαρτυρίες και στήνεται σταδιακά το αρχείο της οργάνωσης για τον εντοπισμό των χαμένων μωρών, η Estela, θυμάται το παρελθόν, γυρίζει πίσω στα χρόνια της δικτατορίας, αλλά και ακόμα πιο πίσω, στα χρόνια της αθωότητας,  όταν η Laura (Inés Efron), η δολοφονημένη κόρη της, ήταν μικρό κοριτσάκι. Η αρχικά αδιάφορη στάση της απέναντι στις πολιτικές εξελίξεις, και η σταδιακή προσχώρηση της και το ενδιαφέρον της για τα κοινά, ιδιαίτερα, όταν μαθαίνει ότι η κόρη της στην φυλακή έφερε στον κόσμο ένα παιδί, το οποίο εξαφανίστηκε μαζί με την μητέρα του. Η επίδραση των γεγονότων στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και ιδιαίτερα στον σύζυγό της τον Guido (Alejandro Awava) που βιώνει τις καταστάσεις με ένα στωικό, βουβό πόνο.


Η ταινία γυρίστηκε το 2011 και ίσως δεν μαθαίνουμε από αυτήν κάτι το οποίο ήδη δεν το γνωρίζουμε, όμως, όπως έχει αποδειχθεί, η συλλογική μνήμη των ανθρώπων είναι αδύναμη και σε δύσκολες περιόδους είναι χρήσιμο να βλέπουμε ταινίες, φαινομενικά απλοϊκές, που τοποθετούν τα πράγματα στη σωστή τους θέση. Από την μια μεριά ο λαός και από την άλλη μια ψεύδο-πατριωτική κάστα στρατιωτικών, που καταλύει την δημοκρατία και εγκληματεί σε βάρος του.    

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Gloria

Πρόκειται για μια ταινία, με σαφή έλλειψη προσανατολισμού. Ενώ έχει να πει κάποια πράγματα, αποτυγχάνει σε όλα τα επίπεδα, γίνεται φλύαρη και ειδικά μετά το δεύτερο μέρος προβλέψιμη και βαρετή. Η σκηνοθετική της γραμμή πατάει επάνω σε κινηματογραφικά κλισέ, που δεν είναι όμως καλά ενσωματωμένα στην υπόθεση. Η άτριχη, λιπόσαρκη γάτα, το παγώνι με την ανοιγμένη ουρά και άλλοι- υποτίθεται- συμβολισμοί, με τον τρόπο που χρησιμοποιούνται, προδίδουν την πρόθεση του σκηνοθέτη.
Η Gloria (Paulina Garcia), διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής της και ζει εδώ και 10 χρόνια χωρισμένη. Προσπαθεί, να μην το βάλει κάτω, αλλά κάνει κινήσεις σπασμωδικές, που στο τέλος γυρίζουν μπούμερανγκ εναντίον της. Στην προσπάθεια της να ισορροπήσει την ζωή της, βρίσκοντας μια σταθερή ερωτική σχέση, γνωρίζει σε μια λέσχη φιλίας τον Rodolfo (Sergio Hernandez), έναν εξηνταπεντάχρονο –που είναι χωρισμένος και αυτός, πρόσφατα- ο οποίος όμως δεν έχει την διάθεση και δεν μπορεί να απαλλαγεί από την προηγούμενη ζωή του.
Η μοναξιά, η ανάγκη του να αγαπάς και να αγαπιέσαι, το γάντζωμα επάνω σε μια σεξουαλικότητα που σταδιακά φθίνει, το βλέμμα της αποδοχής, που η πρωταγωνίστρια ζητά απεγνωσμένα από τους άλλους, την μετατρέπουν στο εύκολο θύμα.

Ο σκηνοθέτης Sebastian Lelio από την μια «κλείνει το μάτι» στις «ερωτεύσιμες» πενηνταπεντάρες, που προσπαθούν να αυτονομηθούν, μετά το κλείσιμο του οικογενειακού τους κύκλου, από την άλλη όμως το πρότυπο «Gloria», που εισαγάγει, εμπεριέχει μέσα του τον κίνδυνο μιας καρικατούρας ανθρώπου.  Σαφώς και όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην αγάπη, υπάρχει όμως μια λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην διεκδίκηση και στην αυθεντικότητα της συμπεριφοράς.