Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Άδικος κόσμος


Από την αρχή ακόμα, καθώς οι τίτλοι της ταινίας πέφτουν πάνω στα κατεβασμένα ρολά της παρκαρισμένης καντίνας και ο ανακριτής Σωτήρης Αυγέρος (Αντώνης Καφετζόπουλος) κοιμάται καθιστός στο διπλανό παγκάκι της πλατείας, καταλαβαίνουμε ότι ο σκηνοθέτης Φίλιππος Τσίτος έχει κέφια να στήσει ένα καραγκιοζ-μπερντέ. Ένας τρόπος για να ειπωθούν όσα δεν λέγονται με λόγια- αναλαμβάνει να το πει αυτό το ασταθές, λυόμενο, χωρίς πατρίδα όχημα. Μια σάτιρα που γκρεμίζει κατεστημένους μύθους, γιατί πρώτα απ’ όλα διαλύει την ίδια της την ουσία. Τι μπορεί να μείνει όρθιο από ένα σαραβαλιασμένο, διεφθαρμένο και άδικο μέχρι τον πυρήνα του σύστημα, έξω από την φλόγα μιας ανθρώπινης ψυχής. Μην έχουμε καμιά παρεξήγηση. Ο σκηνοθέτης δεν έχει την διάθεση …να σώσει καμιά ψυχή σε λιβάδια χλοερά. Μια επανάσταση ζητάει ο άνθρωπος να κάνει, που να αποτελείται από εκατομμύρια πολλές, μικρές, ατομικές επαναστάσεις και γι’ αυτό θα παίξει την ζωή του κορώνα-γράμματα. Κι όταν πιστέψει ότι βρήκε τον πρώτο σύντροφο, θα χορέψει εκστασιασμένος, σαν μέσα σε ξέφρενη ερωτική παραζάλη, τον διασκευασμένο σε ροκ «καραγκιόζη» του Σαββόπουλου.
Πανταχού παρούσα η σκηνοθετική ματιά ακολουθεί το σενάριο, ευτυχώς όχι κατά πόδας και έτσι πετυχαίνει να αναπτύξει δεκάδες παράλληλα ζητήματα, θίγοντας, για παράδειγμα, από την σωματική βία κατά των γυναικών, μέχρι την ανάγκη για αποκέντρωση, με τρόπο επαρκή, πειστικό και κυρίως, ούτε κατά διάνοια διδακτικό.
Εξαιρετικές οι ερμηνείες των ηθοποιών και ιδιαίτερα του Αντώνη Καφετζόπουλου, εκπληκτικά ώριμη σε ένα ρόλο άκρως απαιτητικό. Η μουσική της Josepha José van der Schoot «κρύβεται» με λειτουργικό τρόπο, όσο ακριβώς χρειάζεται.