Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

Truman

Όταν ο θάνατος κτυπάει την πόρτα, ο άνθρωπος νιώθει να πολλαπλασιάζονται οι επιλογές του, βλέπει το υπόλοιπο της ζωής με τα μάτια αυτού που ήδη έχει φύγει, δεν τον αγγίζουν οι κοινωνικές συμβάσεις, γίνεται ειλικρινής με τον εαυτό του και με τους άλλους… και γι’ αυτό είναι απρόβλεπτος.
Ένα κομψοτέχνημα σεναριακής δομής και σκηνοθεσίας από τον Cesc Gay και δυο μεστές, κατασταλαγμένες και αφοπλιστικές ερμηνείες από τον Ricardo Darín και τον Javier Cámara, σε αυτήν την γλυκόπικρη ταινία που φέρει το όνομα του  “Truman”, ενός ατσούμπαλου συμπαθητικού σκύλου.
Όταν ο Julián, εν ενεργεία ηθοποιός θεάτρου, αποφασίζει να διακόψει τις χημειοθεραπείες, δέχεται την επίσκεψη του παλιού του φίλου  Tomás. Το τετραήμερο που θα περάσουν μαζί, αποδεικνύεται καταλυτικό και λυτρωτικό και για τους δυο. Σε μια προσπάθεια συμβιβασμού με το μοιραίο, ο Julián, με την συνοδεία του Tomás προσπαθεί να τελειώσει με τις «εκκρεμότητες», να απωθήσει τον οίκτο που προκαλεί στους άλλους η κατάσταση του, να κλείσει το ζήτημα των αποχαιρετισμών, να αγοράσει την τεφροδόχο του και το σπουδαιότερο, να βρει ανάδοχη οικογένεια για το σκυλί του.
Από τα χιονισμένα τοπία του Καναδά, τις καμπίνες των αεροπλάνων, τους γραφικούς πεζόδρομους και την μικρή συνοικιακή πλατεία της Μαδρίτης, τις καφετέριες και τα μπαρ, το θεατρικό σανίδι και τα καμαρίνια, μέχρι το κανάλι και το πανεπιστήμιο στο Άμστερνταμ, η κάμερα εστιάζει επάνω στα πρόσωπα, στις εκφράσεις, σε αυτά που λένε και πιο πολύ σε αυτά που σκέφτονται και αισθάνονται. Σε καμιά περίπτωση δεν προσπαθεί να κλέψει τον πρωταγωνιστικό ρόλο από τους ήρωες της. Η αντρική φιλία που δεν έχει ανάγκη από  την «καύσιμη ύλη» της καθημερινότητας και τα μεγάλα λόγια για να συντηρηθεί. Και γύρω τους άνθρωποι κοντινοί, λιγότερο κοντινοί, φίλοι και γνωστοί, σε ένα παιχνίδι αντοχής για γερά νεύρα, όπου οι συμπεριφορές μετράνε.

Δεν είναι ότι η ταινία αυτή δεν ποντάρει καθόλου στον μελοδραματισμό, που εύκολα θα έβγαζε αυτό το θέμα. Είναι ότι η οπτική της απέχει μίλια από αυτήν την γωνία θέασης. Ακόμα και ο φόβος του θανάτου, τα βουρκωμένα μάτια, το σφίξιμο του χεριού του φίλου, έχουν μια νότα αισιοδοξίας. Ακόμα και αυτό το… είδος αποχαιρετισμού, αυτό το αισθησιακά γυρισμένο,  πώς να το πούμε αλλιώς, αυτό το  είδος προ-μνημόσυνου, που κάνουν ο Tomás και η Paula (Dolores Fonzi)- η ξαδέρφη και κοντινότερο πρόσωπο στην ζωή του Julián- εμπεριέχει την νίκη της ζωής απέναντι στον θάνατο.

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2016

Τα πρόβατα δεν χάνουν το τρένο-Las ovejas no pierden el tren

Από το φεστιβάλ ισπανόφωνου κινηματογράφου Αθήνας, στην ταράτσα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, η ταινία του Álvaro Fernández Armero, «Τα πρόβατα δεν χάνουν το τρένο». (Las ovejas no pierden el tren).
Σύγχρονοι μαδριλένοι ψάχνουν και ψάχνονται. Ένας κόσμος που ζει και κινείται στα όρια της  υστερίας. Το παραδοσιακός οικογενειακός ιστός, ο συντηρητισμός,  η υποκρισία, τα κατεβασμένα μάτια, οι μισές κουβέντες έχουν αμφισβητηθεί -και ορθώς- από καιρό, αλλά οι άνθρωποι όντας εσωτερικά ανελεύθεροι παγιδεύονται στην φαινομενικότητα του μοντερνισμού και πελαγοδρομούν χωρίς να μπορούν να ορίσουν την ζωή τους.
Ο Alberto (Raúl Arévalo) και Luisa (Inma Cuesta) αποφασίζουν να μετακομίσουν στην εξοχή, ο καθένας για να μπορέσει να λύσει το δικό του υπαρξιακό αδιέξοδο. Ο Alberto για να μπορέσει να βρει την έμπνευση για το δεύτερο μυθιστόρημα του και η Luisa… για να αποκτήσει δεύτερο παιδί. Γύρω τους ένας θίασος από ανθρώπους έτοιμους να κάνουν τα πάντα για να φτιάξουν την ζωή τους, αλλά «σκαλώνουν» στο προφανές.
Μια κωμωδία με όμορφους διαλόγους, με πολύ καλό ρυθμό, εξαιρετικές ερμηνείες, χαρούμενη αλλά και με στιγμές θλιβερές, πατάει επάνω στις ανθρώπινες αδυναμίες, τις εκθέτει, χωρίς να εκθέτει τους χαρακτήρες.

Αδύνατα σκηνοθετικά και λίγο «ξεκάρφωτα» τα πλάνα της εξοχής, μοιάζει να μην δένουν με την υπόλοιπη ταινία, όμως το αποτέλεσμα συνολικά ευχάριστο και δροσερό, όπως άλλωστε και το χτεσινό  βράδυ μετά την μεσημεριάτικη μπόρα.