Truman

Όταν ο θάνατος κτυπάει την πόρτα, ο άνθρωπος νιώθει να πολλαπλασιάζονται οι επιλογές του, βλέπει το υπόλοιπο της ζωής με τα μάτια αυτού που ήδη έχει φύγει, δεν τον αγγίζουν οι κοινωνικές συμβάσεις, γίνεται ειλικρινής με τον εαυτό του και με τους άλλους… και γι’ αυτό είναι απρόβλεπτος.

Ένα κομψοτέχνημα σεναριακής δομής και σκηνοθεσίας από τον Cesc Gay και δυο μεστές, κατασταλαγμένες και αφοπλιστικές ερμηνείες από τον Ricardo Darín και τον Javier Cámara, σε αυτήν την γλυκόπικρη ταινία που φέρει το όνομα του  “Truman”, ενός ατσούμπαλου συμπαθητικού σκύλου.

Όταν ο Julián, εν ενεργεία ηθοποιός θεάτρου, αποφασίζει να διακόψει τις χημειοθεραπείες, δέχεται την επίσκεψη του παλιού του φίλου  Tomás. Το τετραήμερο που θα περάσουν μαζί, αποδεικνύεται καταλυτικό και λυτρωτικό και για τους δυο. Σε μια προσπάθεια συμβιβασμού με το μοιραίο, ο Julián, με την συνοδεία του Tomás προσπαθεί να τελειώσει με τις «εκκρεμότητες», να απωθήσει τον οίκτο που προκαλεί στους άλλους η κατάσταση του, να κλείσει το ζήτημα των αποχαιρετισμών, να αγοράσει την τεφροδόχο του και το σπουδαιότερο, να βρει ανάδοχη οικογένεια για το σκυλί του.

Από τα χιονισμένα τοπία του Καναδά, τις καμπίνες των αεροπλάνων, τους γραφικούς πεζόδρομους και την μικρή συνοικιακή πλατεία της Μαδρίτης, τις καφετέριες και τα μπαρ, το θεατρικό σανίδι και τα καμαρίνια, μέχρι το κανάλι και το πανεπιστήμιο στο Άμστερνταμ, η κάμερα εστιάζει επάνω στα πρόσωπα, στις εκφράσεις, σε αυτά που λένε και πιο πολύ σε αυτά που σκέφτονται και αισθάνονται. Σε καμιά περίπτωση δεν προσπαθεί να κλέψει τον πρωταγωνιστικό ρόλο από τους ήρωες της. Η αντρική φιλία που δεν έχει ανάγκη από  την «καύσιμη ύλη» της καθημερινότητας και τα μεγάλα λόγια για να συντηρηθεί. Και γύρω τους άνθρωποι κοντινοί, λιγότερο κοντινοί, φίλοι και γνωστοί, σε ένα παιχνίδι αντοχής για γερά νεύρα, όπου οι συμπεριφορές μετράνε.

Δεν είναι ότι η ταινία αυτή δεν ποντάρει καθόλου στον μελοδραματισμό, που εύκολα θα έβγαζε αυτό το θέμα. Είναι ότι η οπτική της απέχει μίλια από αυτήν την γωνία θέασης. Ακόμα και ο φόβος του θανάτου, τα βουρκωμένα μάτια, το σφίξιμο του χεριού του φίλου, έχουν μια νότα αισιοδοξίας. Ακόμα και αυτό το… είδος αποχαιρετισμού, αυτό το αισθησιακά γυρισμένο,  πώς να το πούμε αλλιώς, αυτό το  είδος προ-μνημόσυνου, που κάνουν ο Tomás και η Paula (Dolores Fonzi)- η ξαδέρφη και κοντινότερο πρόσωπο στην ζωή του Julián- εμπεριέχει την νίκη της ζωής απέναντι στον θάνατο.