Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016

Η κόκκινη χελώνα-La tortue rouge

Χωρίς διαλόγους, αλλά με ήχους από την φύση και ένα «μαγικό» soundtrack (Laurent Perez del Mar) να ντύνει τις σιωπές, πότε με τον λυρισμό της και πότε με την ορμητική της ένταση, η ταινία κινουμένων σχεδίων «Η κόκκινη Χελώνα», του Michael Dudoc de Wit,  μεταφέρει στον θεατή πρωτόγνωρα συναισθήματα από όποια πλευρά και να το δει κανείς. Όπως με όλα τα αξιόλογα έργα τέχνης το επίπεδο ανάγνωσης εξαρτάται από τον ίδιο τον δέκτη και φτάνει μέχρι εκεί που αυτός επιθυμεί… ή αντέχει.
Απλό, λιτό, απέριττο, κάποιες στιγμές ακόμα και αφαιρετικό το σχέδιο, αλλά με όμορφα παστέλ χρώματα,  εξυπηρετεί με σαφήνεια και λειτουργικότητα το στιβαρό, πολυεπίπεδο σενάριο, το οποίο πίσω από την φαινομενικά απλή αφήγηση της ζωής ενός ναυαγού στο νησί της εξορίας του, αφήνει όλα εκείνα τα σημάδια που χρειάζονται για την αποκρυπτογράφηση του. Ένα οικολογικό παραμύθι, όπου ο άνθρωπος μαθαίνει να σέβεται την φύση και να συνεργάζεται μαζί της αφήνοντας κατά μέρος τον εγωισμό και την αλαζονεία του, μια ψυχαναλυτική προσέγγιση, όπου ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τους φόβους και τους πόθους του και τους βιώνει περνώντας όλα τα στάδια ψυχικής ωρίμανσης ή μια συμβολική φιλοσοφική εσωτερική μυστικιστική αναζήτηση, ένας άλλος τρόπος προσέγγισης των διαχρονικών μεταφυσικών ερωτημάτων που ταλαιπωρούν αλλά και γλυκαίνουν την ανθρώπινη διανόηση;

Η κόκκινη χελώνα, η θεία πρόνοια που αιχμαλωτίζει την ανθρώπινη ψυχή μέσα στην υλική της διάσταση από την στιγμή της γέννησης, το αγωνιώδες πέρασμα μέσα από την στενή γεννητική ατραπό που σχηματίζουν τα βράχια, μέχρι την φώτιση, την εμπειρία της θέασης του ορίζοντα μέσα από την στάθμη του νερού στο πράσινο μπουκάλι και το μετέπειτα πέρασμα στην άλλη διάσταση και στο τέλος η απελευθέρωση από τον κύκλο των ενσαρκώσεων που οδηγεί σε ένα λυτρωτικό φευγιό προς το άγνωστο, χωρίς σχεδία, χωρίς εφόδια με μόνη συντροφιά την γνώση. Κι ανάμεσα σε όλα αυτά οι επιτυχίες και οι διαψεύσεις, το κλείσιμο του ματιού, το παιχνίδισμα που επιλέγει ο σκηνοθέτης για να ελαφρύνει από την μια την παρακολούθηση, αλλά από την άλλη και μια νύξη ότι αυτό που υπάρχει γύρω μας, αυτό που βιώνουμε είναι στο κάτω-κάτω της γραφής τόσο αστείο, τόσο διασκεδαστικό και τόσο απρόβλεπτο, όσο το ελαφρύ λοξό περπάτημα που κάνουν τα καβουράκια πάνω στην άμμο.