Rodrigo Sepulveda-Τρυφερέ μου ταυρομάχε (Tengo miedo torero)

 

Μια χαμηλών τόνων πολιτική ταινία, από τον Χιλιανό Rodrigo Sepúlveda, με έντονο αλλά έρποντα ερωτισμό,  βασισμένη στο μυθιστόρημα του Pedro Lemembel, κάτι ανάμεσα στην Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας της  Lina Wertmüller και του νουβέλας του Manuel Puig, Το φιλί της γυναίκας αράχνης.

Μια σχέση συμφέροντος αναπτύσσεται ανάμεσα σε ένα μεξικανό επαναστάτη και σε μια ηλικιωμένη τραβεστί. Στο στρατοκρατούμενο Σαντιάγο της Χιλής το 1986 συναντιούνται δυο άνθρωποι που ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους. Ο φλογερός κομμουνιστής που οργανώνει την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Πινοσέτ και η φλογερή ιέρεια του σεξ, «δεν έχω φίλους, μόνο εραστές», παλεύουν ο καθένας για τα δικά του ιδανικά και βιώνουν έναν εφήμερο αλλά αδιέξοδο έρωτα.

Από τα αστικά κακόγουστα και «ρηχά» σπίτια των συνεργατών της δικτατορίας, στις φτωχογειτονιές του Σαντιάγο και στο «επιτηδευμένα» προκλητικό της «Locas (τρελής) του Πατριωτικού Μετώπου» που μέσα από την αυθεντικότητα του και την συνέπεια με την οποία εκφράζεται κερδίζει ολοκληρωτικά τις εντυπώσεις.

Η εξαιρετική ερμηνεία του Alfredo Castro  που ισορροπεί ανάμεσα στην ενοχή και στο πάθος, καθώς και το soundtrack του Pedro Aznar  μαζί με τα φλαμένκο του Diego Cigala και τα ερωτικά μπολέρος, καταφέρνουν να φτιάξουν την ιδεολογία. . . της παρούσας στιγμής, ως αντιδιαστολή με την μεταφυσική πάλη για ένα δίκαιο κομμουνιστικό κόσμο.

Επίλογος (Hayuta and Berl)

 

Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει την δικιά σου μελαγχολία… έλεγε το παλιό τραγουδάκι του Σαββόπουλου. Η ζωή έχει αλλάξει πολύ και το ηλικιωμένο ζευγάρι ο Berl (Yosef Carmon) και η Hayuta (Rivka Gur) είτε λόγω προχωρημένης ηλικίας είτε λόγω «ιδεολογικής αρτηριοσκλήρυνσης», (έκφραση που θα άρεσε στους σύγχρονους ιδεολογικούς ινστρούχτορες του νεοφιλελευθερισμού) δεν μπορούν να προσαρμοστούν σ’ αυτήν.

Ο ισραηλινός σκηνοθέτης Amir Manor με την ταινία «Επίλογος» γράφει τον επίλογο μιας κοινωνίας και μιας εποχής. Οι πρωταγωνιστές της, αποκαμωμένοι οικονομικά, και περιθωριοποιημένοι κοινωνικά ψάχνουν την διάθεση για να αντιδράσουν, παραιτούνται και αποχωρούν.

Στο Ισραήλ, μια χώρα που χτίστηκε από το μηδέν, από ανθρώπους ξεριζωμένους, μια χώρα όπου η χαρά της εργασίας, ο εθελοντισμός, η αλληλεγγύη, τα ιδανικά, η προσμονή για ένα καλύτερο αύριο, έκαναν τους ανθρώπους να παραμερίσουν τον έμφυτο ατομισμό για να δημιουργήσουν δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας, στη χώρα των κιμπούτς και του προλεταριακού σιωνισμού, οι άνθρωποι φαίνεται να χάνουν τον κοινωνικό τους προσανατολισμό.

Ο σκηνοθέτης με πλάνα στενά, κλειστοφοβικά και με εξαιρετική καθοδήγηση στους ηθοποιούς, πετυχαίνει να αναδείξει την σύγχρονη πραγματικότητα, χωρίς μελοδραματισμούς αλλά και χωρίς τον εξωραϊσμό του παρελθόντος. Δεν λείπουν οι πινελιές αισιοδοξίας και οι συμβολισμοί.

Η υπαίθρια καντίνα κατεβάζει τα ρολά, ο θεατής ξέρει ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει όσο οι άνθρωποι ονειρεύονται.

trailer