Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

The best offer-Το τέλειο χτύπημα

Giuseppe Tornatore, ο μάγος της κινηματογραφικής αφήγησης, ακόμα και σε αυτό το ψυχολογικό θρίλερ… παραμένει τρυφερός. Πίσω από τον φθασμένο, διάσημο, πάμπλουτο και εκκεντρικό εκτιμητή, δημοπράτη και συλλέκτη έργων τέχνης, κρύβεται ένα συναισθηματικά ευάλωτο παιδί, που έχει ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Μια ιστορία προδοσίας, μια προσεκτικά στημένη πλεκτάνη , ένας κόσμος που περιστρέφεται γύρω από τις αγοραπωλησίες των έργων τέχνης. Άνθρωποι «ειδικοί», που με τις γνώσεις τους κατευθύνουν τις τιμές, ένα είδος «οίκων αξιολόγησης», που με τις κρίσεις τους προκαλούν τις αυτοεκλπηρούμενες προφητείες.
Δεν πρόκειται για μια μάχη ανάμεσα στο αυθεντικό και στο πλαστό. Για τον Virgil Oldman (Geoffrey Rush), πάντοτε, η ματαιοδοξία ενός αντιγραφέα τον ωθεί να αφήσει το προσωπικό του σημάδι, επάνω ακόμα και στην πιο τέλεια απομίμηση. Σε αυτήν ακριβώς την «αχίλλειο πτέρνα», που τον οδήγησε στην δόξα, θα ψάξει να βρει την δική του γυναίκα-δόλωμα, την στιγμή της τέλειας παρακμής και της ήττας του.
Τα γρανάζια μιας μηχανής, που «μαθαίνουν» να λειτουργούν καλύτερα, όσο περισσότερο χρόνο παραμένουν προσαρμοσμένα το ένα με το άλλο—μια συμβίωση που μοιάζει με δημοπρασία- ο σύζυγος που ποτέ δεν ξέρει, αν έχει κάνει την καλύτερη προσφορά - και ένα πλήθος ακόμα εύστοχες αναγωγές, που «ντύνουν» αυτήν την ταινία με στοιχεία πέρα από το σασπένς και το μυστήριο.
Πέρα από κάποιες σεναριακά τραβηγμένες καταστάσεις- πλήρως όμως ενσωματωμένες στην εξέλιξη της υπόθεσης- παρακολουθούμε ένα πλήθος ανατροπών και πισωγυρισμάτων, μέχρι το τελευταίο εικοσάλεπτο περίπου, όπου επέρχεται και η τελική ρήξη με τις, μέχρι εκείνου του σημείου, παγιωμένες συμβάσεις. Πολύ καλός ρυθμός, εξαιρετικά πλάνα, καθόλου βαρετά, αν σκεφθούμε ότι επανέρχεται συνέχεια στους ίδιους χώρους, μια εκπληκτική ερμηνεία από τον Geoffrey Rush και μια υπνωτιστική, επιβλητική μουσική από τον μαιτρ Ennio Morricone.

Αν η τέχνη, η κάθε μορφή τέχνης, είναι μια μορφή σταθεράς μέσα στο χάος και στο απρόβλεπτο της ανθρώπινης ύπαρξης, ο Virgil Oldman, έχοντας χάσει την επαφή  με την δική του πραγματικότητα, περιστρέφεται διαρκώς δεμένος με τα χέρια και τα πόδια ανοιχτά, εγγεγραμμένος  πάνω στον κύκλο που περιστρέφεται σε άπειρα επίπεδα, σαν ένα είδος ανθρώπου του Βιτρούβιου.

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Η πηγή των παρθένων-Jungfrukallan

Βασισμένη πάνω σε μια μπαλάντα του 14ου αιώνα η ταινία, «Η πηγή των παρθένων», (Jungfrukällan) του Ingmar Bergman, κινηματογραφημένη με την μορφή μιας αρχαίας τραγωδίας, φέρνει στο προσκήνιο την αιώνια διαπάλη ανάμεσα στην ανθρώπινη λογική και στην αντίληψη της θρησκευτικότητας.
Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο, με λιτά, απέριττα κάδρα, προσεγγίζει το θέμα με νηφαλιότητα, οι απαντήσεις που δίνει είναι καθαρά κινηματογραφικές, καλλιτεχνικές, δεν αναλίσκεται σε φιλοσοφικές αναζητήσεις και αρκείται σε νύξεις κοινωνικού προβληματισμού.

Στην ταινία συνυπάρχουν ο Χριστιανισμός και ο Παγανισμός, ο πρώτος αφορά εξυπηρετεί και υπηρετείται από την άρχουσα τάξη, ενώ ο δεύτερος αποτελεί «καταφύγιο» για την έκφραση των ανεπεξέργαστων δεισιδαιμονικών ενστίχτων της λαϊκής τάξης και των ανθρώπων του περιθωρίου.

Για τον άνθρωπο με υψηλό status συναισθηματικής εγρήγορσης, το δίπτυχο αμαρτία-τιμωρία, δεν καθυστερεί, εκδηλώνεται αστραπιαία. Μοναδικό προνόμιο, να μπορεί να απευθύνεται, να συνδιαλέγεται με τον Θεό του, να επιχειρηματολογεί μαζί του, σαν ίσος προς ίσον. Σε μια μεγαλειώδη σκηνή, βιβλικών διαστάσεων, ο πατέρας (Max von Sydow), δίπλα στο σώμα της βιασμένης και δολοφονημένης κόρης του, δεν προσεύχεται, ούτε ικετεύει το θείο. Ο Bergman στήνει μια σκηνή ενός καθαρά πνευματικού debate και λύνει το δράμα με ένα αρκετά προβλέψιμο, αλλά καθαρτικό τρόπο.