Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Las acacias


Όταν δυο σκουπίδια της ζωής συναντιόνται σε ένα αργό, κινηματογραφικό road movie, χωρίς δραματοποίηση, αλλά με εξαιρετικά εύστοχη σκηνοθετική ματιά, προκύπτει μια ταινία γεμάτη υπόγεια ένταση, ανθρωπιά και αισιοδοξία.
Ο φακός του Pablo Giorgeli στα μεγαλύτερα μέρη της ταινίας μετακινείται από την θέση του οδηγού στην θέση του συνοδηγού και πάλι πίσω, στην καμπίνα μιας τεράστιας ρυμουλκού νταλίκας, που κατεβαίνει στο Buenos Aires από τα σύνορα της Παραγουάης, στον Βορρά της Αργεντινής, γεμάτη κορμούς δένδρων. Σε δεύτερο πλάνο οι ατέλειωτες pampas μέσα από τα παράθυρα και τους πλαϊνούς καθρέφτες της νταλίκας. Οι διάλογοι ανάμεσα στον αργεντινό οδηγό Ruben (German de Silva) και την Jacinta (Hebe Duarte) μια Παραγουανή, που κρατά στην αγκαλιά της την μόλις τεσσάρων μηνών κορούλα της, δεν προσφέρουν σεναριακές βοήθειες αποκρυπτογράφησης. Την υπόθεση την διηγούνται οι εικόνες. Το πέρασμα από το φυλάκιο στα σύνορα, τα σταματήματα για ξεκούραση και φαγητό στα μοτέλ της εθνικής οδού και φυσικά τα βλέμματα των πρωταγωνιστών συμπεριλαμβανομένου και του βρέφους.
Η Jacinta, η ανύπαντρη φτωχή μητέρα, που παίρνει τον δρόμο της προσφυγιάς και πηγαίνει να συναντήσει τους συγγενείς της στην πρωτεύουσα της Αργεντινής και ο Ruben, ο μοναχικός οδηγός, πολίτης μιας χώρας που υποδέχεται μετανάστες, αλλά αισθάνεται και είναι το ίδιο ξένος μέσα στην πατρίδα του, θα λιώσουν τον πάγο που τους χωρίζει, όταν αισθανθούν ότι βρίσκονται από την ίδια πλευρά.
Η ασφάλεια, η αίσθηση ότι κάπου ανήκεις, η ελευθερία είναι έννοιες που πηγάζουν από τον ίδιο τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου. Ο Pablo Giorgeli μέσα από αυτήν την μινιμαλιστική και ίσως για τα μάτια του Ευρωπαίου θεατή λιγάκι φολκλορική ταινία, δεν σταματά στην ανάλυση των χαρακτήρων, γιατί στην θέση τους θα μπορούσαν να ήταν εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι. Καταφέρνει να αναδείξει με επιτυχία το ζήτημα της «εσωτερικής σκλαβιάς», μετατρέποντας το ταξίδι προς τον Νότο σε ένα ταξίδι ψυχής ταυτόχρονα.