Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Travolti da un insolito destino nell'azzurro mare d'agosto-Swept away

Ένα χρόνο μετά το “Film d’ amore e d’ anarchia”, το 1974, η Lina Wertmüller, με την ίδια πρωταγωνίστρια, σκηνοθετεί μια ακόμα «Ιστορία έρωτα και αναρχίας», αυτή την φορά όχι στον λούμπεν κόσμο ενός οίκου ανοχής, ούτε σε ταραγμένη πολιτικά περίοδο με τις φασιστικές ιδέες και πρακτικές στο προσκήνιο, αλλά μέσα στο γαλάζιο του μεσογειακού κατακαλόκαιρου και με κάποιες από τις ιδέες της Αριστεράς να έχουν διεισδύσει έστω και… εξ απαλών ονύχων σε κάποια διανοούμενα στρώματα της μεγαλοαστικής τάξης, δημιουργώντας τις κατάλληλες συνθήκες για μια κοινωνική ειρήνη… που λογαριάζει όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Τις ακραίες φωνές και από τις δυο πλευρές, που επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται με βάση την ταξική καταγωγή τους και… όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, να εξαπολύουν πόλεμο μέχρις εσχάτων για την ολοκληρωτική υποταγή του αντιπάλου.
Η Raffaella (Mariangela Melato), μια όμορφη ξανθιά από το Μιλάνο, κάνει διακοπές με τον σύζυγό της και τους φίλους της σε ένα γιωτ στην Μεσόγειο και δεν χάνει την ευκαιρία να υποτιμά, να ειρωνεύεται και να κακομεταχειρίζεται  τα μέλη του πληρώματος και ιδιαίτερα τον μαρξιστή και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, τον ναύτη Gennarino (Giancarlo Giannini), που συν τοις άλλοις είναι και από τον Νότο της χώρας. Η ατυχία… ή η τύχη τα φέρνει έτσι ώστε να ναυαγήσουν οι δυο τους σε ένα έρημο, ακατοίκητο ξερονήσι. Ο αγώνας για την επιβίωση θα μετατραπεί σε ένα πολυεπίπεδο αγώνα κυριαρχίας, όπου εξ’ ορισμού το πάνω χέρι έχει ο αντικειμενικά ισχυρότερος «παίκτης». Η ανεξέλεγκτη βία, ο εξευτελισμός του εχθρού και η περιθωριοποίηση του φαίνεται τώρα να λειτουργεί πάλι καλά, να δημιουργεί ένα αποδεκτό μορατόριουμ, όπως σε συνθήκες φυσιολογικές, αλλά από την αντίθετη πλευρά. Και πάλι όμως στο τέλος, η αλαζονεία της δύναμης θα οδηγήσει αυτόν που την εξασκεί στην καταστροφή. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στο κοινωνικό επίπεδο, έτσι και στο ατομικό, το ξεπέρασμα των ορίων ενεργοποιεί τους μηχανισμούς εκείνους που θα γυρίσουν την ιστορία.
Ο φακός της Wertmüller ακολουθεί συστηματικά όλα τα στάδια της μετατροπής του Gennarino από καταπιεζόμενο σε καταπιεστή και την Raffaella να κατεβαίνει σταδιακά και να βυθίζεται στην ανυπαρξία της ελεύθερης βούλησης, στα πρότυπα της αλυσοδεμένης εργατικής τάξης. Αρχικά αντιδρά, βρίζει, αργότερα επιτίθεται, παλεύει, μετά υπηρετεί βουβά, ανήμπορη να αντιδράσει και στο τέλος φτάνει να «αγαπήσει» τον εκμεταλλευτή της, οριστικά μεταλλαγμένη, να έχει ταυτιστεί με τον ίδιο της τον δήμιο.
Μια αλληγορική ταινία, με σφιχτοδεμένο μοντάζ, υπέροχα πλάνα, εξαιρετικές ερμηνείες, γεμάτη με υπαινιγμούς, που χρησιμοποιεί το δίπολο αρσενικό-θηλυκό, εξουσιαστής-εξουσιαζόμενος, σαν όχημα για μια αντικειμενική πολιτική αφήγηση, με κοινωνικές προεκτάσεις.

Ατυχής η ελληνική μετάφραση του τίτλου «Η κυρία και ο ναύτης».

Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας 2014

Στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας του 2014 μας … ταξίδεψε η Κινηματογραφική Λέσχη Πεύκης και έκλεισε για την περίοδο 2014-2015 τις προβολές της, ανανεώνοντας το ραντεβού για το ερχόμενο φθινόπωρο.

Επτά βραβευμένες ταινίες,  σε διάφορες κατηγορίες, τέσσερις  μυθοπλασίας, μια ντοκιμαντέρ, μια κινουμένων σχεδίων, αλλά και μια μυθοπλασίας σπουδαστική, οι περισσότερες στυλιστικά άρτιες, με προσεγμένο σενάριο, σύγχρονη ματιά και κυρίως πρωτότυπη δημιουργική διάθεση, αναδεικνύουν τις ικανότητες των δημιουργών τους και προσφέρουν ψυχαγωγία, προβληματισμό, αλλά και εξοικείωση με καινούργιες φόρμες παραγωγής βίντεο, εναλλακτικής διήγησης και μέσων καταγραφής εικόνας και ήχου.

Η «Προσευχή» του Θανάση Νεοφώτιστου, σπουδαστική μυθοπλασία, παρουσιάζει με ρεαλιστικό τρόπο, με ένα θέμα πάντα επίκαιρο, την ενδοσχολική βία και τον τρόπο με τον οποίο βιώνεται από τον θύτη και από το θύμα.

Η ξεχωριστή ταινία, «The immortalizer», του Μάριου Πιπερίδη, στην κατηγορία «Έλληνες του κόσμου», μυθοπλασία, αναφέρεται στο τέλος του 19ου αιώνα στην Κύπρο, στις σχέσεις ανάμεσα στις δυο κοινότητες και στην φωτογραφική τέχνη που εκείνο τον καιρό … κατάφερνε να «ανασταίνει» ακόμα και πεθαμένους. Ενδιαφέρουσα άποψη, με τον κινηματογραφικό φακό να ταυτίζεται με τον φωτογραφικό, προσδίδοντας έτσι μαγεία και υπερβατικότητα στην «θεραπεία»… μέσω του σκοτεινού θαλάμου. Εξαιρετική παραγωγή, η mise en scene με τα κοστούμια, το σκηνικό, τους φωτισμούς και την κίνηση των ηθοποιών, να αιχμαλωτίζουν το βλέμμα του θεατή.
Η ταινία υπάρχει ολόκληρη στο youtube.



Το  «Drag me» του Νίκου Κέλλη, ένα animation, που παρακολουθεί τα βήματα μιας νέας κοπέλας, καθώς περιπλανιέται στις κακόφημες γειτονιές της σύγχρονης Αθήνας. Η «εκτός των τειχών» πόλη, με την αποξένωση, την ορατή και αόρατη βία, μέσα από ένα στιβαρό σχέδιο και ανάλογο υπόγειο μουσικό soundtrack, από την the you and what army faction band.



Το βιωματικό  πειραματικό, ντοκιμαντέρ του Γιάννη Πόθου, «Όταν αρχίζει το τραγούδι», παρακολουθεί την επίδραση της μουσικής ή πιο σωστά της μουσικής παιδείας σε άτομα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.


Η ταινία «Maasai», μυθοπλασία, του Χάρη Λαγκούση, γυρισμένη εξ’ ολοκλήρου μέσα σε μια αίθουσα αναμονής χειρουργείου, αποτελεί ένα παζλ διάσπαρτων εσωτερικών συγκρούσεων ανάμεσα σε δυο αδελφούς, όχι τόσο γιατί πρόκειται για δυο εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες, αλλά γιατί μέσα από αυτούς εκφράζεται η γενικότερη ασυνεννοησία της σύγχρονης εποχής. Υπαινικτικό σενάριο και εξαιρετικός στον ρόλο του μεγάλου αδελφού ο Νίκος Γεωργάκης.

Στις «Τρεις αυγουλιέρες παραλίγο τέσσερις», μια μυθοπλασία του Κωνσταντίνου Σαμαρά, έχουμε μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση στο αλλόκοτο. Ο κινηματογραφικός φακός γίνεται το όχημα για την περιγραφή αδήλωτων συναισθημάτων, διαμέσου εκκεντρικών καταστάσεων και λεπτού χιούμορ. Δυο συλλέκτες … θηκών αυγών συναντιόνται, ερωτεύονται και χωρίζουν, χωρίς να αγγίζουν ή να αγγίζονται από ότι τους περιβάλει.


Στο «For eternity», της Μαρίας Λάφη, έχουμε μια επαφή με την μετά θάνατον ζωή, όπου δυστυχώς συνεχίζουν να κατατρέχουν το ανθρώπινο είδος τα ίδια προβλήματα επικοινωνίας, οι ίδιες παρεξηγήσεις, οι ίδιες αδυναμίες … απλώς δεν έχουν παρενέργειες σε φυσικό επίπεδο. Ασπρόμαυρος κόσμος με πινελιές κόκκινου- οι εκκρεμότητες που άφησαν πίσω τους οι πεθαμένοι - ρυθμικές χορευτικές κινήσεις και ανεμελιά κατασκήνωσης.