Mouchette

Από το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου προβλήθηκε στο Ιντεάλ, η ασπρόμαυρη ταινία του Robert Bresson, “Mouchette”. Μια ταινία γυρισμένη το 1967, με όλα εκείνα τα στοιχεία του καλού Γαλλικού κινηματογράφου της εποχής εκείνης. Η υπόθεση δεν εκτυλίσσεται με την βοήθεια των διαλόγων. Αυτοί υπάρχουν μόνο επικουρικά στην φωτογραφία, πάνω στην οποία πέφτει ολόκληρο το βάρος της αφήγησης. Τα νυχτερινά πλάνα στο δάσος, με μόνο φωτισμό αυτόν της σελήνης και το λαμπύρισμα των ακτίνων της πάνω στα νοτισμένα από την βροχή φύλλα των δένδρων, δημιουργούν εικόνες μεγάλης αισθητικής απόλαυσης. Ο σκηνοθέτης πετυχαίνει από όλους τους ηθοποιούς να αποσπάσει άριστες «ερασιτεχνικές» ερμηνείες. Η οχλαγωγία στο καφενείο του χωριού και στα παιχνίδια του κυριακάτικου λούνα-παρκ, στις ρόδες και στα συγκρουόμενα, καλύπτουν κάθε ατομικότητα. Οι ήχοι δεν σχηματίζουν λέξεις. Τα χοντρά στραπατσαρισμένα ξυλοπάπουτσα της ηρωίδας, που καρφώνουν τον δρόμο, εναλλάξ με τους πένθιμους ήχους της καμπάνας της εκκλησίας, βγάζουν μια αβάσταχτη απελπισία. Τίποτα άλλο σε αυτήν την Γαλλική επαρχία δεν είναι «καθαρό», έξω από τον αέρα της.
Η Mouchette (Nadine Nortier), στην πρώτη εφηβεία της, έχει ανάγκη να ζήσει την ηλικία της. Να παίξει, να φλερτάρει, να μάθει την ζωή. Μεγαλώνει σε μια οικογένεια στο κατώτατο όριο της ανέχειας. Μια μάνα ετοιμοθάνατη, ένας πατέρας μεθύστακας και καταπιεστικός και ένα αδελφάκι βρέφος, που έχει την ανάγκη της. Είναι η πέρδικα που πιάνεται στο δόκανο, είναι ο λαγός που έχουν βάλει στην μέση οι κυνηγοί με τις καραμπίνες τους, είναι το κοινωνικό αγρίμι που βρίσκεται απέναντι από όλους. Όταν καταλαβαίνει, ότι αυτός είναι ο ρόλος που της έχουν ορίσει να παίξει, τον τραβά μέχρι το τέλος. Βλέποντας το αναπότρεπτο, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα σωτηρίας, αφήνει τον Arsene (Jean-Claude Guilbert) να την βιάσει, μέσα στην απομονωμένη καλύβα, θύτης και θύμα σε ρόλους αντίστροφους. Μια ωριμότητα, που ξεπερνά ηλικιακά, χρονικά και γεωγραφικά δεδομένα. Σε πείσμα της υποκριτικής κοινωνίας, που ούτως ή άλλως δεν αποτελεί μέλος της, δηλώνει με παρρησία το άλλο πρωί, πως ο Arsene «Είναι ο εραστής μου» και αφήνει το σώμα της, να τσουλήσει σε ένα παιχνίδι θανάτου, από την όχθη του ποταμού μέσα στο νερό.
Η Mouchette πετάει λάσπες στον καθωσπρεπισμό, δεν θέλει ελεημοσύνες, κρατά για τον εαυτό της το σχολικό τραγουδάκι για την ελπίδα, καθώς το σιγοτραγουδάει κανακεύοντας τον επιληπτικό επίδοξο βιαστή της.