Από το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου προβλήθηκε στο Παλλάς η ταινία του Alfred Hitchcock, “The Lodger: A story of the London fog”, ένα από τα αριστουργήματα του βωβού κινηματογράφου.
Εδώ, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, όπως ακριβώς απαιτεί και η ίδια η ταινία. Μια λεπτομερής σκιαγράφηση της μαζικής ψυχολογίας. Τα συμπτώματα και οι παρενέργειες μιας φοβικής κοινωνίας. Ο φόβος είναι μεταδοτικός και οι υποψίες, η αντίδραση και η επιθετικότητα εκφράζονται απέναντι στον διαφορετικό, σε αυτόν που δεν ανήκει στην ομάδα. Πάνω στον καινούργιο νοικάρη πέφτουν τα καχύποπτα βλέμματα, καθώς μια σειρά φόνων διαπράττονται, με θύματα νεαρές όμορφες ξανθές κοπέλες. Κάθε του ενέργεια, έκφραση, συμπεριφορά περνούν από το μικροσκόπιο της φοβισμένης κοινωνικής ομάδας και ενοχοποιούνται. Η λύση για άλλη μια φορά είναι η άδολη αγάπη, αυτό το αρχέγονο ένστιχτο της διαιώνισης του είδους, που αποδεικνύεται ισχυρότερο κάποιες φορές από αυτό της επιβίωσης.
Κορυφαία σκηνή, από πλευράς κινηματογραφικής, η επίθεση του όχλου στο απροστάτευτο θύμα, με τον φακό να μετακινείται διαρκώς ανάμεσα σε ανθρώπους που τρέχουν.
Από την παράσταση, στα αρνητικά, η έλλειψη ελληνικών υπότιτλων για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, χωρίς φυσικά να δημιουργεί και τρομερά προβλήματα.
Η πρωτότυπη μουσική του συνθέτη Νίκου Πλάτανου, παιγμένη από τον ίδιο στο πιάνο, τον Τηλέμαχο Μούσα στην ηλεκτρική κιθάρα, τον Νίκο Γιουσέφ στο μουσικό πριόνι και τον Χρήστο Λιάτσο στα κρουστά, απογείωσε το αποτέλεσμα. Η ζωντανή αυτή μουσική συνοδεία, απόλυτα συγχρονισμένη με την εικόνα, πρόσθεσε αμεσότητα και πλούτισε την ταινία, σαν μια ευφάνταστη σημερινή πινελιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου