Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2018

Wonder Wheel

Ακόμα κι όταν διαπράττει θεμελιώδη κινηματογραφικά λάθη-και είναι σίγουρο ότι το κάνει εσκεμμένα- το αποτέλεσμα είναι άρτιο και εντυπωσιακό. Ο πρωταγωνιστής γυρνάει και κοιτάζει την κάμερα, ενώ διηγείται την δική του ιστορία και την ιστορία στην οποία συμμετέχει. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί στήνονται απέναντι από τον φακό και κουβεντιάζουν μεταξύ τους, για να καταλάβει ο θεατής την υπόθεση. Σαν αυτές τις σαπουνόπερες, τις «φωσκολιάδες», που τα δίνουν όλα στο πιάτο, μήπως και ξεφύγει κάτι το συνταρακτικό και … χάσει η Βενετιά βελόνι. Γιατί το κάνει; Δεν φοβάται να μην πούμε ότι έχει πια γεράσει, ότι δεν πρέπει να κάνει πια ταινίες, ότι τα έχει πει όλα και καλύτερα να πάρει σύνταξη να ησυχάσουμε; Το κάνει γιατί πατάει στα πόδια του γερά. Ο κινηματογράφος του δεν ανήκει στην υψηλή κουλτούρα (ποτέ δεν ήταν άλλωστε ακόμα κι όταν τσαλαβουτούσε στα μονοπάτια της ψυχανάλυσης). Όμως ξέρει πότε θα στρίψει το τιμόνι, πότε με ένα φωτισμό, πότε με μια φωτογραφία, πότε με μια κίνηση της κάμερας, ένα στήσιμο της σκηνής, μια εμβόλιμη μουσική φράση, ένα τζαζ ταξίμι, θα δώσει την απαραίτητη σπρωξιά, θα διαβεβαιώσει, θα αποδείξει καλύτερα, ότι έχει τον πλήρη έλεγχο του σεναρίου Ακόμα και ο πιο κακοπροαίρετος θεατής, θα μείνει (έστω και χωρίς να το ομολογήσει) ικανοποιημένος.
Στον Woody Allen αρέσει να δημιουργεί ηθοποιούς που να μιλάνε, να εκφράζονται και να συμπεριφέρονται ακριβώς όπως εκείνος. Όχι να λένε απλώς τα λόγια τους, αυτά που εκείνος έγραψε, αλλά να τα εκφέρουν όπως ακριβώς εκείνος, ιδιαίτερα από τότε που δεν ερμηνεύει ο ίδιος τους ρόλους που γράφει. Σε ετούτη την ταινία πρωτοτυπεί. Δημιουργεί πολλούς μικρούς Γουντιαλλενίσκους. Κάθε ένας από αυτούς αναλαμβάνει να ερμηνεύσει κομμάτια από συνολικούς χαρακτήρες προηγούμενων ταινιών του. Έτσι σε κάθε πλάνο βλέπουμε και κάποιον να συμπεριφέρεται ανάλογα. Ο Mickey ο ναυαγοσώστης (Justin Timberlake), επίδοξος θεατρικός συγγραφέας που μοστράρει, σαν παράσημο, την πνευματική του καλλιέργεια για να ρίχνει τις γκόμενες, η Ginny (Kate Winslet) αποτυχημένη ηθοποιός, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην βαλτωμένη ασφάλεια μιας τελειωμένης συζυγικής ζωής και στην ερωτική καλοκαιρινή περιπετειούλα που θα της δώσει την αίσθηση ότι ακόμα αξίζει, η κακομαθημένη και ανασφαλής πέτρα του σκανδάλου, η Carolina (Juno Temple), προγονή και ερωτική αντίζηλος της Ginny, και ένας έξτρα ρόλος, αυτός του «μπουρλοτιέρη», του κολλημένου με τον κινηματογράφο και τις ταινίες, η μελλοντική μετενσάρκωση του σκηνοθέτη, του ανθρώπου που έρχεται μέσα από την μοναξιά  και την εγκατάλειψη που βιώνει, μέσα από την απόρριψη του κατεστημένου που τον περιβάλλει, να βάλει την «αντισυστημική» φωτιά, η οποία βέβαια δεν θα κλονίσει την εξουσία, θα τον βάλει όμως στο… κέντρο του παιχνιδιού. Και ασφαλώς ο αντίποδας, ο κόντρα γουντιαλλενικός ρόλος, ο Humpty (Jim Belushi), ο χύμα αλκοολικός, φωνακλάς, γήινος, πεζός, βυθισμένος στον βούρκο, όχι από επιλογή, αλλά από άγνοια. Μια ζωώδης αγαθότητα συνδυασμένη με μια μπουνταλάδικη βιαιότητα,  εμπλέκεται ανάμεσα στο δήθεν εκλεπτυσμένο και δήθεν πνευματικά καλλιεργημένο σύμπαν των ανθρώπων που δεν καταλαβαίνει.
Θα αρκούσαν τα πλάνα κάτω από την εξέδρα στην παραλία, τις βροχερές καλοκαιρινές μέρες στο Coney Island της δεκαετίας του '50 , το κρέμασμα του ακουστικού του τηλεφώνου από την Kate Winslet, το φως που φέγγει στο πρόσωπό της καθώς κρατά το μαχαίρι, η συνομιλία του Justin Timberlake με έναν φίλο του μπροστά στην σκακιέρα, η στροφή της λιμουζίνας των μαφιόζων πίσω από την Juno Temple και αρκετών ακόμα για να μείνει η ταινία χαραγμένη στην μνήμη.

Έχουμε χορτάσει από έρωτες, πάθη, διαψεύσεις, συμβατικές σχέσεις, απογοητεύσεις κ.λ.π. Εδώ μετράει … το περιτύλιγμα. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: