Ένα σπίτι με θέα στην θάλασσα-Una casa con vista al mar

Με την ταινία από την Βενεζουέλα «Ένα σπίτι με θέα στην θάλασσα» (Una casa con vista al mar), του Alberto Arvelo, συνέχισε τις προβολές, η Κινηματογραφική ΛέσχηΠεύκης.

Η ιστορία συμβαίνει κάπου στα μέσα του 20^ου αιώνα,  σε μια περιοχή κάπου στους πρόποδες των Άνδεων, μακριά από την θάλασσα. Μετά τον θάνατο της γυναίκας του, ο φτωχός αγρότης και βιολιτζής Tomás Alonso (Imanol Arias) μένει με τον έφηβο γιο του, Santiago (Leandro Arvelo), να προσπαθούν να ζήσουν με μόνο «κεφάλαιο» ένα ζευγάρι βόδια. Η σύγκρουση με τον πλούσιο γαιοκτήμονα της περιοχής, τον señor Homero (Alejo Felipe), θα οδηγήσει τον πατέρα στην φυλακή και τον γιο σε έναν αγώνα επιβίωσης. Η λύτρωση θα έρθει με έναν… από μηχανής θεό, στην περίπτωση αυτή, το σαραβαλιασμένο φορτηγάκι του πλανόδιου φωτογράφου Sebastian (Gabriel Arcand), ενός Βορειοαμερικάνου, που περιπλανιέται στο μέρος αυτό, και κερδίζει το ψωμί του, αποτυπώνοντας στο χαρτί οικογενειακές φωτογραφίες με την πρωτόγονη κάμερα που διαθέτει.

Η Λατινοαμερικάνικη παράδοση είναι πλούσια σε ιστορίες σοσιαλιστικού ρεαλισμού και αυτή η ταινία συνεχίζει σε αυτό το μοτίβο. Πρόκειται για μια κριτική απέναντι στο φεουδαρχικό καθεστώς, στην δύναμη που έχουν και χρησιμοποιούν οι οικονομικά ισχυροί σε βάρος των αδύναμων, στην ανάγκη των φτωχών να τα έχουν καλά με τα «αφεντικά», στον ρόλο της αστυνομίας και της δικαστικής εξουσίας, που ουσιαστικά προστατεύουν με το αζημίωτο την άρχουσα τάξη. Παράλληλα, στο πρόσωπο του νεαρού Santiago έχουμε την αργή επίπονη συνειδητοποίηση της αγροτικής τάξης και την ανάγκη της να βρει τα «εργαλεία» για να ερμηνεύσει την κακοδαιμονία της. Το όνειρο πατέρα-γιου να βρεθούν στην απέραντη ελεύθερη θάλασσα, που ποτέ δεν την έχουν δει,  ουσιαστικά ταυτίζεται με το όνειρο τους να ξεφύγουν από την ζοφερή τους πραγματικότητα.

Όμορφη στιβαρή φωτογραφία με ζεστά χρώματα  ιδιαίτερα στα εσωτερικά γυρίσματα. Πολλές σιωπές που αποδίδονται στο μοντάζ με παρατεταμένο με σβήσιμο κάδρων και άνοιγμα καινούργιων. Αρκετά πλάνα με συμβολισμούς, όπως αυτά με την ωρίμανση του σταριού που παραπέμπει στην σταδιακή ωρίμανση του εφήβου και πολλά κοντινά, όπου η εικόνα παίζει με τις σκιές. Χωρίς πρωτοτυπία, η σκηνή βίας στην όχθη του ποταμού, όπου ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί αργή κίνηση και χρήση του μουσικού θέματος, ενώ σιγούν οι  εξωτερικοί ήχοι. Η σκηνοθεσία «φλερτάρει» με το μελό, κατορθώνει όμως να αντισταθεί στις ευκολίες, καθώς διαθέτει πλήθος καλλιτεχνικών προτερημάτων. Το αυτοσχέδιο καράβι στην μέση των σταροχώραφων, τα πλάνα στο προαύλιο της φυλακής με το παγωμένο φως, καθώς και την έξοχη ερμηνεία του Imanol Arias, την απογειώνουν εικαστικά.