Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

También la lluvia-Ακόμα η βροχή


Η ισπανίδα σκηνοθέτης Icíar Bollain, πάνω στο σενάριο του γνωστού για την συνεργασία του με τον Ken Loach σεναριογράφου Paul Laverty, φτιάχνει μια ταινία πολιτική, υψηλών προσδοκιών, που όμως χάνονται κατά την διάρκεια της, μιας και για κάποιον ανεξήγητο λόγο αποφασίζει να στρέψει τον κινηματογραφικό της φακό, από το «συνολικό» στο «προσωπικό». Φυσικά στα θετικά της προσπάθειας είναι, ότι η ταινία, χρησιμοποιώντας την τεχνική της παράλληλης αφήγησης, προλαβαίνει να αφήσει ένα ξεκάθαρο πολιτικό αποτύπωμα. Μια παράλληλη αφήγηση, που δεν έχει να κάνει με χωροχρονικές αποστάσεις, όπως έχουμε συνηθίσει να συμβαίνει κατά κόρον στις κινηματογραφικές προβολές, αλλά μια ταυτόχρονη εξιστόρηση γεγονότων που συμβαίνουν σε πρώτο επίπεδο, με αυτά που πραγματεύεται το γύρισμα μιας ταινίας, με θέμα την κατάκτηση της Νέας Γης, από τους ισπανούς κατακτητές στις αρχές του 16ου αιώνα.
Ο Sebastian (Gael García Bernal) συγκλονίζεται, όταν διαβάζει από ιστορικές πηγές για την στάση που κρατά ένας καθολικός ιερέας, που βρίσκεται μαζί με τον στρατό του Χριστόφορου Κολόμβου στην κατάκτηση της Βολιβίας, απέναντι στην βία που ασκούν οι στρατιώτες στους ιθαγενείς. Μαζί με τον παραγωγό Costa (Luis Tosar), τους ηθοποιούς και ολόκληρο το κινηματογραφικό συνεργείο φτάνουν στους φυσικούς χώρους της περιοχής Cochambaba, για να βρει κομπάρσους από τους κατοίκους και να ξεκινήσει τα γυρίσματα. Ο πιο σημαντικός κομπάρσος o βολιβιανός Hatuey(Juán Carlos Aduriri), που κατά το σενάριο θα αντισταθεί στην λεηλασία του φυσικού πλούτου της χώρας του, αλλά και στον εξευτελισμό της φυλής του από τους conquistadores, είναι και ο φυσικός ηγέτης ενός αγώνα που διεξάγεται από τον ντόπιο πληθυσμό, ενάντια σε μια αμερικάνικη πολυεθνική που έχει σκοπό να «επενδύσει» στην εκμετάλλευση του νερού της περιοχής, καταδικάζοντας τους κατοίκους σε μεγαλύτερη φτώχεια. Στα βίαια επεισόδια που θα ξεσπάσουν ανάμεσα στις δυνάμεις καταστολής του καθεστώτος και στους διαδηλωτές, θα δούμε να ενώνεται το χαμένο νήμα μιας διαρκούς ταξικής πάλης.
Ο μανδύας, ο φερετζές της εποχής των ισπανικών κατακτήσεων, που άκουγε στο όνομα εκπολιτισμός και εκχριστιανισμός των άγριων ιθαγενών, κρύβοντας το αποκρουστικό πρόσωπο της λεηλασίας του χρυσού και του φυσικού πλούτου της Αμερικανικής ηπείρου, έχει στις μέρες μας αλλάξει μορφή. Κάτω από τις κούφιες λέξεις «ανάπτυξη» ή «ορθολογική» διαχείριση, μια ομάδα άπληστων τεχνοκρατών σε συνεργασία με μια μερίδα διεφθαρμένων πολιτικών, εφορμά για να ληστέψει τον δημόσιο πλούτο. Η βία το ίδιο απεχθής περιγράφεται στην ταινία με αρκετά ρεαλιστικό τρόπο. Το διακύβευμα στις μέρες μας πολύ μεγαλύτερο, μιας και έχουν τελειώσει οι εφεδρείες του παγκόσμιου οικοσυστήματος.
Η Icíar Bollain θέλει να πάει λίγο παρακάτω την υπόθεση και εκεί ακριβώς τα χαλάει, γιατί η ματιά της χαρακτηρίζεται από μια ευκολία και μια φανερή επιδερμικότητα. Κεντράρει πάνω στα μέλη του κινηματογραφικού συνεργείου για να εκμαιεύσει τις ατομικές αντιδράσεις απέναντι σε αυτές τις καταστάσεις. Ο φόβος για την προσωπική ασφάλεια απέναντι στην βία των ισχυρών, το ίδιο το αποτέλεσμα της παραγωγής της ταινίας που κινδυνεύει να ματαιωθεί, ο ωχαδελφισμός του πολίτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στον «τριτοκοσμικό» Βολιβιανό, αλλά και κάποια στιγμή η προσωπική υπέρβαση, που οδηγεί σε αξιέπαινες, αλλά δυστυχώς ατομικές λύσεις.
Στα παραπάνω ακόμα κι αν προσθέσουμε κάποιες σκηνοθετικές αδυναμίες, κυρίως όσο αφορά την ροή της ταινίας και την σκιαγράφηση των χαρακτήρων, έχουμε ένα αποτέλεσμα αξιοπρόσεκτο και ενδιαφέρον, που υποβοηθείται σημαντικά από την μουσική του Alberto Iglesias.

6 σχόλια:

Simurgh είπε...

Icíar Bollain δεν είναι;

synephilidikos είπε...

Χίλια ευχαριστώ και συγγνώμη για το λάθος. Ήδη το διόρθωσα :)

Simurgh είπε...

Δεν την έχω δει την ταινία αλλά διάβασα μέτριες κριτικές, περίπου όπως το λες κι εσύ. Της Bollaín είχα δει την πρώτη της ταινία το «Hola, ¿estás sola?» που μου άρεσε, είναι μια απλή ιστορία με δυο νεαρές που προσπαθούν να ανεξαρτητοποιηθούν απο γονείς και να ζήσουν ελεύθερα. Μετά είδα το «Te doy mis ojos» που θίγει ένα πιο περίπλοκο θέμα, την ενδοοικογενειακή βία, αλλά δε μου άρεσε.

synephilidikos είπε...

Δεν έχω δει άλλη της ταινία. Γενικά, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, προτιμώ να μιλάω μονάχα για τα συναισθήματα που μου προκαλεί μια ταινία, χωρίς να την κατηγοριοποιώ (καλή, μέτρια, κακή)ή να την βαθμολογώ, ιδιαίτερα αν επρόκειτο να βάλω κακό βαθμό(!).
Αυτή η ταινία αξίζει να την δει κάποιος, γιατί είναι σύγχρονη, έχει παγκόσμια διάσταση και ιδιαίτερα αυτήν την στιγμή, περιγράφει καταστάσεις που, ως ένα βαθμό, βιώνουμε στην χώρα μας.

Summertime Blues είπε...

μόλις γύρισα από το καλοκαιρινό σινεμά όπου έβλεπα αυτήν ακριβώς την ταινία. Αυτό που ξέρω από ανθρώπους που έχουν ταξιδέψει σ' αυτά τα μέρη είναι ότι δεν αισθάνονται τώρα καμιά εχθρότητα για τους Ισπανούς αλλά δε χωνεύουν καθόλου τους Αμερικάνους. Δυνατό το πρόσωπο του "Χρηστού" και έκανε την έκπληξη ο Kostas με την αντίδρασή του απέναντι στην κλήση της μητέρας του μικρού κοριτσιού. Σε κάνει να θυμώνεις αλλά δε βλάπτει!
γεια σας.
summertime blues

synephilidikos είπε...

Έχεις δίκαιο. Πραγματικά δεν διάκεινται και πολύ καλά απέναντι στους γιάνκις, όπως τους αποκαλούν, τουλάχιστον μια μεγάλη μερίδα αυτών