Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017

Η ορχήστρα των τυφλών-L'orchestre des aveugles

Από την 6η εβδομάδα αφρικανικού κινηματογράφου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, η ενδιαφέρουσα ταινία του μαροκινού σκηνοθέτη Mohamed Mouftakir, «Η ορχήστρα των τυφλών» (L'orchestre des aveugles).

Με μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στον λυρισμό και στην ισοπεδωτική πραγματικότητα, η ταινία εκμεταλλεύεται την αθώα παιδική ματιά του μικρού πρωταγωνιστή και αφηγητή, του Mimou (El Jihani Ilyas), για να αποδώσει  σκηνές από την ζωή  καθημερινών ανθρώπων σε μια λαϊκή γειτονιά της βορειοαφρικανικής χώρας, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’60.
Ο θρησκευτικός και κοινωνικός συντηρητισμός με όλη την υποκρισία που τον ακολουθεί, η πολιτική καταπίεση του λαού από  την κρατική εξουσία,  που με τους προπαγανδιστικούς και τους κατασταλτικούς της μηχανισμούς ελέγχει την κατάσταση και διαιωνίζει την κυριαρχία της, είναι το μοτίβο επάνω στο οποίο η ταινία «χτίζει» τους χαρακτήρες της.
Μια μικρή αυλή και γύρω της δωμάτια-σπίτια, όπου ζουν συγγενείς φίλοι και γείτονες. Είναι το περιβάλλον όπου μεγαλώνει ο επτάχρονος γιος του Houcine Bidra (Younes Megri) όπου ανακαλύπτει τον κόσμο, όπου ερωτεύεται την άνοιξη στο λουλουδάτο φόρεμα της νεαρής γειτονοπούλας του. Άνθρωποι υποταγμένοι που πέρασαν φτωχά και δύσκολα παιδικά χρόνια με φιλοδοξίες κοινωνικής ανέλιξης, κάποιοι άλλοι καταφερτζήδες που επιβιώνουν σε όλες τις καταστάσεις, ο ιδεαλιστής κομμουνιστής θείος, ο ποδοσφαιρόφιλος γείτονας με το ραδιοφωνάκι κολλημένο στο αυτί, στις αναμεταδόσεις των αγώνων παραιτημένος και παρατημένος από όλους. Συζυγικά καβγαδάκια, απιστίες, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, (πόσο ίδια κι απαράλλαχτα είναι κάποια πράγματα παντού και πάντα) μια προσπάθεια να ξεφύγουν από την μιζέρια πιστεύοντας ότι είναι ρούχο και αλλάζει, μέχρι που στο τέλος ανακαλύπτουν ότι είναι το ίδιο τους το πετσί.
Μια ορχήστρα με σικέ τυφλούς η ψυχή της οποίας είναι ο Houcine αναλαμβάνει να παίζει σε γυναικείες γιορτές, καθώς η θρησκευτική παράδοση απαγορεύει στο ανδρικό μάτι να κοιτάζει το γυναικείο σώμα. Η προσποίηση, τα υπονοούμενα γίνονται δεύτερη φύση. Ακολουθούν τους ανθρώπους κατά βήμα. Ακόμα και οι… ανατροπές γίνονται σε αυστηρά καθορισμένα πλαίσια.

Πολύ όμορφη φωτογραφία με ζεστά χρώματα, καλό casting και γλυκό εθιστικό μουσικό θέμα, συν αρκετές αναφορές σε παλιό ασπρόμαυρο κινηματογράφο δίνει στην ταινία ένα άρωμα αυθεντικής νοσταλγίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: