Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί-Only lovers left alive

Γιατί τα βαμπίρ απεχθάνονται το φως της ημέρας, ο Jim Jarmusch κινηματογραφεί μονάχα σε εσωτερικούς χώρους  ή στήνει νυχτερινά εξωτερικά πλάνα με χλωμά φανάρια, θαμπά από την υγρασία, στις ερημωμένες φάμπρικες του Ντιτρόιτ  και στα σεληνόφωτα στενοσόκακα στην ειδυλλιακή Ταγγέρη.

Οι δυο πρωτόπλαστοι, ο Αδάμ και η Εύα, εξορισμένοι από τον παράδεισο, κατοικούν στην γη του 21^ου αιώνα.  Δυο ζόμπι, που αναζητούν απεγνωσμένα το καθαρό αίμα που χρειάζονται για να συνεχίσουν να υπάρχουν σαν τέτοια. Σε ένα κόσμο αδιάφορο και αδρανή,  παραιτημένα άρρωστο και μολυσμένο, το στοιχείο της ζωής, αυτό που εμπεριέχει την δύναμή της, αποκτά χαρακτηριστικά απαγορευμένης ουσίας. Δυο φιγούρες junkies, φορτωμένες με γνώσεις ξεχωριστές πάνω στην μουσική και στα μουσικά όργανα και πάνω στην λογοτεχνία με μια …εξειδίκευση στα έργα που αναδύουν την αίσθηση του θανάτου, επικοινωνούν μεταξύ τους με κινητά τηλέφωνα και skype και κλείνουν αεροπορικά εισιτήρια on line. Σώματα μεγάλα, δεμένα, όμορφα με βάδισμα βαρύ σαν καλπασμό αλόγου, μια επιθετικότητα ρετουσαρισμένη, εκλεπτυσμένη σαν να πρόκειται για υπολανθάνοντα σνομπισμό.

Ο Jarmusch φτιάχνει ένα βαμπιρικό σύμπαν με τους δικούς του κώδικες. Τα στοιχεία του τρόμου παρωδούνται, αλλά όχι σε βαθμό καρικατούρας. Συνεχείς αναφορές σε ιστορικά γεγονότα και αμφισβητούμενες παραδοχές, όπως για παράδειγμα η αληθινή πατρότητα των έργων του Shakespeare. Φορτωμένα κάδρα με πλήθος αντικειμένων, ανάμεσα στα οποία οι ηθοποιοί κινούνται, σαν να στροβιλίζονται, με απίστευτη ακρίβεια και άνεση.

Όπως σε όλες τις ταινίες του μέχρι τώρα, η μουσική δεν αποτελεί μια παράμετρο από τις πολλές που συνθέτουν το έργο. Μουσική και εικόνα συμμετέχουν ακριβώς στον ίδιο βαθμό, συμπληρώνοντας η μια την άλλη. Από το αμερικάνικο μπλουζ, στην μπολιασμένη με ροκ, έθνικ μουσική του αραβικού κόσμου έχουμε ένα soundtrack που … στάζει αίμα.