Μια σύγχρονη ταινία από
την Αργεντινή, που προσφέρει απλόχερα αρκετά και σοβαρά σημεία
προβληματισμού πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και πως αυτές καθορίζονται από το
οικιστικό περιβάλλον. Εκτός από το «είμαστε.. αυτό που τρώμε», ο Gustavo Taretto
προτείνει το, «είμαστε…εκεί που ζούμε. Προσπαθεί να συνδέσει το "γενικό" με
το "μερικό", για να δημιουργήσει μια στέρεη σεναριακή βάση, αλλά ο τρόπος που το κάνει
είναι αποσπασματικός. Χρησιμοποιεί πλάνα πάνω στα οποία πέφτουν οι μονόλογοι
του αφηγητή, με αποτέλεσμα τουλάχιστον μέχρι το διάλειμμα, να πλατιάζει., καθώς
η ταινία αργεί... να «πάρει μπροστά». Κάνει ενδιαφέρουσα ανάλυση των κεντρικών
ηρώων και "παίζει" με την μέθοδο της οπτικοποίησης των στοιχείων του
χαρακτήρα τους. Όλη την ταινία την διαπερνά ένα ίχνος παραμυθιού, μόνο που ο
σκηνοθέτης δεν έχει αποφασίσει από πριν την δοσολογία του και έτσι ο θεατής
βρίσκεται εκτεθειμένος, όντας υποχρεωμένος να αποφασίζει εκείνος κάθε φορά για
την οπτική γωνία των συμβάντων. Επίσης, υπάρχουν κάποιες επαναλαμβανόμενες
σκηνές, που δεν προσφέρουν κάτι στην εξέλιξη της υπόθεσης, εκτός από την πραγματικά αξιόλογη μουσική επένδυση τους.
Η ταινία μας περιγράφει την ζωή του Martin (Javier Drolas) και της Mariana (Pilar Lopez de Ayala) λίγες μέρες πριν την συνάντησή τους. Δυο
άνθρωποι μοναχικοί με πολλά κοινά σημεία και αναφορές, που θα ήταν
καταδικασμένοι ποτέ να μην έρθουν σε επαφή, αν ο σκηνοθέτης δεν κρατούσε στο
χέρι του το μαγικό ραβδί του σεναρίου και δεν είχε σπουδάσει εξονυχιστικά το
προφίλ των ηρώων του…Woody Allen. Η απρόσωπη μεγαλούπολη του Buenos Aires με την
άναρχη δόμηση, το πολύ τσιμέντο και το μποτιλιάρισμα, δεν κρύβει μονάχα τον
ορίζοντα, αλλά απαγορεύει στους «ροβινσώνες της γκαρσονιέρας» να ακουμπήσουν τα
βλέμματά τους. Μέχρι που όλο το σύμπαν συνωμοτεί για ένα απρόσμενο, στυλιζαρισμένο happy end.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου