Ένα καλογυρισμένο, πλην όμως φαινομενικά συνηθισμένο, road-movie είναι η ταινία «Diarios de Motocicleta», του Walter Salles. Δυο νεαροί φίλοι, ο ένας τελειόφοιτος της ιατρικής και ο άλλος της βιοχημείας, ξεκινούν από την Αργεντινή, πάνω στην ημιθανή μοτοσικλέτα τους και περνώντας από την Χιλή και το Περού, θα καταλήξουν στο Καράκας της Βενεζουέλας. Μια πορεία από τον Νότο προς τον Βορρά, μέσα από τα εναλλασσόμενα τοπία της Λατινικής Αμερικής, που σημαίνει γνωριμία με τους κατοίκους της μεγάλης ηπείρου και τα προβλήματά τους, αλλά ταυτόχρονα και μια κοινωνική και πολιτική ωρίμανση για τους δυο νέους.
Όλο το μυστικό της ταινίας βρίσκεται ακριβώς εδώ. Ο θεατής γνωρίζει, ότι πρόκειται για την μοτοσικλέτα «Poderosa» και ότι οι δυο φίλοι είναι ο Ernesto Guevara de la Serna και ο Alberto Granados. Οι ίδιοι οι ήρωες φυσικά. . . δεν το γνωρίζουν. Πως θα μπορούσαν άλλωστε, αφού η διήγηση αφορά τα νεανικά τους χρόνια και η ιστορία, που επρόκειτο να γραφτεί, περιμένει στο μέλλον, μερικά χρόνια αργότερα.
Ο σκηνοθέτης βρίσκεται κάπου στην μέση. Φτιάχνει μια ταινία για τον Τσε, αλλά με την σύμφωνη γνώμη των θεατών, προσποιείται, ότι δεν το γνωρίζει. Βρίσκει έτσι την ευκαιρία να μας δείξει, από τι στόφα είναι και πως χτίζεται η προσωπικότητα ενός ιδεαλιστή επαναστάτη. Όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, που συνθέτουν ένα χαρισματικό άτομο και που αναδύονται μέσα από ασήμαντες λεπτομέρειες της καθημερινότητας και των διαπροσωπικών σχέσεων. Ο Ernesto έχει τις κεραίες του τεντωμένες. Αφουγκράζεται τον πόνο των ανθρώπων γύρω του και την αδικία. Με εξαίρεση την θυμωμένη αντίδρασή του στον εργοδηγό του ορυχείου, για την προκατάληψη του απέναντι στους αριστερούς εργάτες και την ομιλία του στο προσωπικό της ιεραποστολικής ομάδας, που λειτουργεί το νοσοκομείο για τους λεπρούς στο Περού, δεν βλέπουμε καμιά άλλη πολιτική παρέμβαση. Αντίθετα, η ταινία είναι γεμάτη από ελαφρούς χιουμοριστικούς διαλόγους, από φλερτάκια των πρωταγωνιστών με όμορφες δυναμικές Λατινοαμερικάνες και από τις αγωνιώδεις προσπάθειες του Ernesto, να βγει νικητής από το άσθμα του, που τον ταλαιπωρεί και σωματικά και ψυχολογικά.
Ο σκηνοθέτης αποφεύγει να κάνει πολιτικούς υπαινιγμούς ή να πάρει θέση πάνω στην μετέπειτα επαναστατική στρατηγική του Τσε. Έχοντας σαν σύμμαχο το χρονικό παράθυρο του έτους 1952, αρκείται σε μια καταγραφή γεγονότων, που άλλωστε βασίζονται στο προσωπικό ημερολόγιο του Τσε και έτσι φτιάχνει μια ταινία περιγραφική, με τα μηνύματά της επιμελώς κρυμμένα.
Η μουσική του Gustavo Santaolalla, λειτουργική, ενώνει τους επιμέρους σταθμούς του μεγάλου ταξιδιού με ήχους πρωτότυπους.
Όλο το μυστικό της ταινίας βρίσκεται ακριβώς εδώ. Ο θεατής γνωρίζει, ότι πρόκειται για την μοτοσικλέτα «Poderosa» και ότι οι δυο φίλοι είναι ο Ernesto Guevara de la Serna και ο Alberto Granados. Οι ίδιοι οι ήρωες φυσικά. . . δεν το γνωρίζουν. Πως θα μπορούσαν άλλωστε, αφού η διήγηση αφορά τα νεανικά τους χρόνια και η ιστορία, που επρόκειτο να γραφτεί, περιμένει στο μέλλον, μερικά χρόνια αργότερα.
Ο σκηνοθέτης βρίσκεται κάπου στην μέση. Φτιάχνει μια ταινία για τον Τσε, αλλά με την σύμφωνη γνώμη των θεατών, προσποιείται, ότι δεν το γνωρίζει. Βρίσκει έτσι την ευκαιρία να μας δείξει, από τι στόφα είναι και πως χτίζεται η προσωπικότητα ενός ιδεαλιστή επαναστάτη. Όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, που συνθέτουν ένα χαρισματικό άτομο και που αναδύονται μέσα από ασήμαντες λεπτομέρειες της καθημερινότητας και των διαπροσωπικών σχέσεων. Ο Ernesto έχει τις κεραίες του τεντωμένες. Αφουγκράζεται τον πόνο των ανθρώπων γύρω του και την αδικία. Με εξαίρεση την θυμωμένη αντίδρασή του στον εργοδηγό του ορυχείου, για την προκατάληψη του απέναντι στους αριστερούς εργάτες και την ομιλία του στο προσωπικό της ιεραποστολικής ομάδας, που λειτουργεί το νοσοκομείο για τους λεπρούς στο Περού, δεν βλέπουμε καμιά άλλη πολιτική παρέμβαση. Αντίθετα, η ταινία είναι γεμάτη από ελαφρούς χιουμοριστικούς διαλόγους, από φλερτάκια των πρωταγωνιστών με όμορφες δυναμικές Λατινοαμερικάνες και από τις αγωνιώδεις προσπάθειες του Ernesto, να βγει νικητής από το άσθμα του, που τον ταλαιπωρεί και σωματικά και ψυχολογικά.
Ο σκηνοθέτης αποφεύγει να κάνει πολιτικούς υπαινιγμούς ή να πάρει θέση πάνω στην μετέπειτα επαναστατική στρατηγική του Τσε. Έχοντας σαν σύμμαχο το χρονικό παράθυρο του έτους 1952, αρκείται σε μια καταγραφή γεγονότων, που άλλωστε βασίζονται στο προσωπικό ημερολόγιο του Τσε και έτσι φτιάχνει μια ταινία περιγραφική, με τα μηνύματά της επιμελώς κρυμμένα.
Η μουσική του Gustavo Santaolalla, λειτουργική, ενώνει τους επιμέρους σταθμούς του μεγάλου ταξιδιού με ήχους πρωτότυπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου