Από τα πρώτα πλάνα, όταν βλέπουμε την κάμερα να κεντράρει πάνω στα πλακόστρωτα στενάκια του Βικτωριανού Λονδίνου και να μας αποκαλύπτει, σαν σε παζλ, να σχηματίζουν το σήμα της Warner Bros και του Dolby system, γίνεται φανερό, ότι σε αυτήν την ταινία του “Sherlock Holmes”, ο Guy Ritchie έχει διάθεση για παιχνίδι και δεν επρόκειτο να μας αφήσει να πλήξουμε. Θέλεις σκηνές καταδίωξης; Θέλεις μπουνίδι; Θέλεις πήδημα με το κεφάλι από όροφο ψηλού κτηρίου μέσα στα παγωμένα νερά του Τάμεση; Θέλεις τελική μονομαχία μέχρις εσχάτων, στην γέφυρα του ποταμού, με το κενό να χάσκει, κάτω από τα πόδια των πρωταγωνιστών, αβυσσαλέο; Είχε όλα όσα πρέπει να έχει μια ταινία αυτού του είδους, για να αρέσει στο πλατύ κοινό, αλλά και…κάτι ακόμα. Σκηνές δράσης αριστουργηματικές, που κόβουν την ανάσα, μυστήριο, έξυπνες ατάκες, φλεγματικό Βρετανικό χιούμορ, ανακατεμένο με μπόλικο τυχοδιωκτισμό και αντισυμβατικότητα και έχουμε μπροστά μας έναν μετρ στις αποκαλύψεις γρίφων και στην απόδοση της δικαιοσύνης, αλλά όχι για χάρη του νόμου και της τάξης, αλλά για χάρη του παιχνιδιού αυτού κάθε αυτού.
Η υπόθεση δεν λέει πολλά, αλλά δεν έχει και νόημα να πει και περισσότερα. Στο τέλος όλα γίνονται ηλίου φαεινότερα, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Κανείς δεν πρόκειται να φύγει από την αίθουσα με την παραμικρή απορία. Φροντίζει γι’ αυτό ο σκηνοθέτης, με το να επαναλαμβάνει, είτε με αργή κίνηση, είτε με επεξηγηματικά σχόλια, κάθε τι που η μέση λογική του ανθρώπου αδυνατεί να συλλάβει. Ο κακός λόρδος Blackwood (Mark Strong) μετά από μια σειρά φόνων συλλαμβάνεται, για να επιστρέψει τρεις μέρες μετά… από τον τάφο του και να συνεχίσει το αποτρόπαιο έργο του. Ο Sherlock Holmes (Robert Downey Jr) με τον δόκτορα Watson (Jude Law) θα βρεθούν όμως στον δρόμο του, για να σώσουν τον κόσμο από το παγκόσμιο κακό.
Ο Guy Ritchie μέσα από τον μυστικισμό και την συνομωσιολογία κάνει την πιο ορθολογική περιπέτεια. Χρησιμοποιεί τα εργαλεία των απανταχού στον πλανήτη καιροσκόπων αποκρυφιστών, για να τα πετάξει στον σκουπιδοτενεκέ, προβάλλοντας μόνο αυτό που έχει πραγματική σημασία και αξία. Την δύναμη του μυαλού να κάνει αναφορές και να βγάζει από αυτές λογικά συμπεράσματα, ακόμα και όταν τα φαινόμενα απατούν, ακόμα και όταν η πραγματικότητα καταρρέει και το μαγικό φαντάζει ανίκητο και καλά εδραιωμένο μέσα στον κόσμο του ανθρώπινου εγκέφαλου. «Ο φόβος είναι η πιο μεταδοτική ασθένεια» είναι η μόνιμη επωδός του Holmes, που καταφέρνει δεξιοτεχνικά να κινείται στα όρια, μεταξύ της νομιμότητας και της παρανομίας. Μιλάμε για έναν Holmes, που ξεφεύγει από τα στεγανά. Λερώνει τα χέρια του, έχει πάθη, ερωτεύεται, επιτρέπει στον εαυτό του να τσαλακώνεται, όποτε του κάνει κέφι.
Τα σκηνοθετικά ευρήματα διαδέχονται το ένα το άλλο σε όλη την διάρκεια της ταινίας, μια υπενθύμιση, ότι σε τέτοιες ταινίες δεν έχει σημασία μόνο τι λες, αλλά και πως το λες. Η αναπαράσταση της εποχής γίνεται με μεγάλη πιστότητα και η φωτογραφία, ειδικά στις νυχτερινές σκηνές στο ποτάμι, είναι εκπληκτική. Η συμπρωταγωνίστρια, Rachel McAdams, πολύ καλή στον ρόλο της γυναίκας, μπίλιας της ρουλέτας, που μέχρι το τέλος δεν ξέρεις σε ποιον αριθμό θα σταματήσει. Για τον Robert Downey Jr μάλλον έχουμε να κάνουμε με έναν καινούργιο Indiana Jones με φετίχ την πίπα του, αντί για το καπέλο του Indie, αν λάβουμε υπ’ όψη την τελευταία σκηνή του έργου.
Ομολογώ ότι, παρόλο που σύρθηκα στην αίθουσα, στο τέλος απόλαυσα την ταινία.
Η υπόθεση δεν λέει πολλά, αλλά δεν έχει και νόημα να πει και περισσότερα. Στο τέλος όλα γίνονται ηλίου φαεινότερα, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Κανείς δεν πρόκειται να φύγει από την αίθουσα με την παραμικρή απορία. Φροντίζει γι’ αυτό ο σκηνοθέτης, με το να επαναλαμβάνει, είτε με αργή κίνηση, είτε με επεξηγηματικά σχόλια, κάθε τι που η μέση λογική του ανθρώπου αδυνατεί να συλλάβει. Ο κακός λόρδος Blackwood (Mark Strong) μετά από μια σειρά φόνων συλλαμβάνεται, για να επιστρέψει τρεις μέρες μετά… από τον τάφο του και να συνεχίσει το αποτρόπαιο έργο του. Ο Sherlock Holmes (Robert Downey Jr) με τον δόκτορα Watson (Jude Law) θα βρεθούν όμως στον δρόμο του, για να σώσουν τον κόσμο από το παγκόσμιο κακό.
Ο Guy Ritchie μέσα από τον μυστικισμό και την συνομωσιολογία κάνει την πιο ορθολογική περιπέτεια. Χρησιμοποιεί τα εργαλεία των απανταχού στον πλανήτη καιροσκόπων αποκρυφιστών, για να τα πετάξει στον σκουπιδοτενεκέ, προβάλλοντας μόνο αυτό που έχει πραγματική σημασία και αξία. Την δύναμη του μυαλού να κάνει αναφορές και να βγάζει από αυτές λογικά συμπεράσματα, ακόμα και όταν τα φαινόμενα απατούν, ακόμα και όταν η πραγματικότητα καταρρέει και το μαγικό φαντάζει ανίκητο και καλά εδραιωμένο μέσα στον κόσμο του ανθρώπινου εγκέφαλου. «Ο φόβος είναι η πιο μεταδοτική ασθένεια» είναι η μόνιμη επωδός του Holmes, που καταφέρνει δεξιοτεχνικά να κινείται στα όρια, μεταξύ της νομιμότητας και της παρανομίας. Μιλάμε για έναν Holmes, που ξεφεύγει από τα στεγανά. Λερώνει τα χέρια του, έχει πάθη, ερωτεύεται, επιτρέπει στον εαυτό του να τσαλακώνεται, όποτε του κάνει κέφι.
Τα σκηνοθετικά ευρήματα διαδέχονται το ένα το άλλο σε όλη την διάρκεια της ταινίας, μια υπενθύμιση, ότι σε τέτοιες ταινίες δεν έχει σημασία μόνο τι λες, αλλά και πως το λες. Η αναπαράσταση της εποχής γίνεται με μεγάλη πιστότητα και η φωτογραφία, ειδικά στις νυχτερινές σκηνές στο ποτάμι, είναι εκπληκτική. Η συμπρωταγωνίστρια, Rachel McAdams, πολύ καλή στον ρόλο της γυναίκας, μπίλιας της ρουλέτας, που μέχρι το τέλος δεν ξέρεις σε ποιον αριθμό θα σταματήσει. Για τον Robert Downey Jr μάλλον έχουμε να κάνουμε με έναν καινούργιο Indiana Jones με φετίχ την πίπα του, αντί για το καπέλο του Indie, αν λάβουμε υπ’ όψη την τελευταία σκηνή του έργου.
Ομολογώ ότι, παρόλο που σύρθηκα στην αίθουσα, στο τέλος απόλαυσα την ταινία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου