Είναι αδύνατο να δει
κανείς αυτήν την σύγχρονη κινέζικη ταινία και να μην την συνδυάσει με την ζωή
του σκηνοθέτη της. Η πρώτη και η τελευταία ταινία μεγάλου μήκους, του Bo Hu, ο
οποίος αυτοκτόνησε τον Οκτώβριο του 2017, λίγο μετά το τέλος του μοντάζ, σε
ηλικία 29 ετών. Και μάλιστα πολύ μεγάλου μήκους, με διάρκεια 3 ώρες και 50
λεπτά, πράγμα που επιτρέπει το ισχυρισμό ότι ήθελε να προλάβει να τα πει όλα,
ίσως μια κατάθεση ψυχής, μια εξομολόγηση και μια μαρτυρία για την ζωή των
ανθρώπων σε αυτόν τον Ασιατικό Τεχνο-Βιομηχανικό ...Ελέφαντα, που όπως φαίνεται, εκτός από την Παγκόσμια Οικονομία, καταβροχθίζει και χαμένες
ψυχές.
Παράλληλες ιστορίες με
πρωταγωνιστές καθημερινούς ανθρώπους, στην διάρκεια μιας μόνο ημέρας. Ιστορίες
που συνομιλούν μυστικά, συμπλέκονται, συμπληρώνονται και στο τέλος
αποκαλύπτονται. Άνθρωποι που αγωνιούν, σπαράσσονται, συγκρούονται και στο τέλος
παραιτούνται. Δεν υπάρχει δύναμη μεγαλύτερη από την αδράνεια. Δεν υπάρχει δύναμη
ικανή να μετακινήσει την παχύδερμη πραγματικότητα, ίσως αυτή η εμμονή με τον
ακίνητο ελέφαντα στο ζωολογικό πάρκο στο Μανζούλι, να είναι για τους πρωταγωνιστές
μια λύτρωση, μια ασυναίσθητη ομοιοπαθητική, αυτοθεραπευτική προσέγγιση.
Απέραντα μελαγχολική και
απαισιόδοξη. Η κάμερα καδράρει στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών και αφήνει
φλουταρισμένο τον περίγυρο. Ότι απειλεί, ότι εξουθενώνει απεικονίζεται θολό,
παραμορφωμένο. Ένας θυμός ανερμάτιστος κυριεύει τους πάντες και τα πάντα. Τοπίο γκρίζο, υγρό και κρύο. Υποβαθμισμένες πόλεις,
υποβαθμισμένα σχολεία, υποβαθμισμένες ανθρώπινες σχέσεις. Ο φακός ακολουθεί τις
πλάτες, ακολουθεί τα βήματα, αναδεικνύει την μοναξιά, την υπαρξιακή αγωνία,
φυλακίζει το αδιέξοδο. Ίσως ένα από τα ομορφότερα πλάνα, το τράβελινγκ της κάμερας
στα δωμάτια του γηροκομείου. Εκπληκτικές ερμηνείες από το σύνολο των ηθοποιών
και ένα μαγικό σάουντρακ, που απογειώνει την εικαστική φωτογραφία.
