Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017

Η οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου-Tarde era la ira

Κατώτερο των προσδοκιών το σκηνοθετικό ντεμπούτο του πολύ καλού ηθοποιού Raúl Arévalo, στην ταινία «Η οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου» (Tarde era la ira). Δυσκολεύεται να αποφασίσει ο θεατής, αν πρόκειται για  θρίλερ,  γουέστερν, απλώς μια ιστορία εκδίκησης ή μήπως μια ταινία με κοινωνικό  πρόσημο, που βγάζει στην επιφάνεια τις υποβόσκουσες ταξικές αντιθέσεις στην σύγχρονη Ισπανία, αποκλειστικά και μόνο γιατί ο σκηνοθέτης δεν έχει μια σαφή οπτική γωνία, αμφιταλαντεύεται, παρασύρεται από την κάμερα, «φορτώνει πλάνα» που δεν συνεισφέρουν στην αφήγηση και τέλος παραδίδει μεν μια ταινία που βλέπεται χαλαρά και ευχάριστα, χωρίς όμως να κάνει την… ευχάριστη έκπληξη.
Ο ευκατάστατος Jose (Antonio de la Torre) γνωρίζει ερωτικά την Ana (Ruth Díaz), αδελφή ενός φίλου του και ιδιοκτήτη μιας παρακμιακής καφετέριας σε κάποια υποβαθμισμένη περιοχή της Μαδρίτης. Περιμένει (και μαζί μ’ αυτόν και ο θεατής(!)) την αποφυλάκιση του Curro (Luis Callejo), συζύγου και πατέρα του παιδιού της Ana, γιατί ο Jose έχει κάτι στο μυαλό του, κάτι τον βασανίζει… δεν είναι τυχαίες οι επισκέψεις του στο νοσοκομείο, όπου στέκεται στο προσκεφάλι, του εδώ και οκτώ χρόνια διασωληνομένου πατέρα του, ούτε οι φωτογραφίες και τα βίντεο, της εδώ και οκτώ χρόνια πεθαμένης γυναίκας του.
Πολλές φορές έχουμε μιλήσει για φλύαρα σενάρια, σ’ αυτήν την ταινία κυριαρχούν τα φλύαρα πλάνα, μέχρι που μαθαίνουμε και … πως γίνονται τα παιδιά, για να μην μας μείνει καμιά αμφιβολία, τίνος πατέρα είναι το παιδί της Ana. Ειδικά, όταν ο σκηνοθέτης αποφασίζει ότι έχει έρθει η ώρα να αποκαλύψει τα βαθύτερα κίνητρα του πρωταγωνιστή του… πραγματικά δεν κρατιέται.

Στην αρχή της ταινίας, με την κάμερα στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, παρακολουθούμε μια από τις πιο κακογυρισμένες προσπάθειες διαφυγής από τα περιπολικά της αστυνομίας, που οδηγούν στην σύγκρουση, στο ντεραπάρισμα και στην σύλληψη του δράστη. Πλάνα φοβισμένα, κλειστά, που αποπνέουν διαδικαστικό χαρακτήρα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: