Dogman

Σύγχρονος ιταλικός, νεορεαλιστικός κινηματογράφος από τον Matteo Garrone. Μια σκληρή, αλλά ταυτόχρονα τρυφερή ταινία, που απογειώνεται χάρη στην εκφραστική ερμηνεία του Marcello Fonte, στον ρόλο του Marcello, ενός ιδιοκτήτη καταστήματος για την περιποίηση και την φιλοξενία σκύλων.

Μια θλιβερή επαρχιακή λουτρόπολη που χωράει ολόκληρη σε ένα πλάνο. Παλιά ετοιμόρροπα κτήρια, κοινόχρηστοι χώροι παρακμιακοί, λακκούβες με βρόχινο νερό και λάσπες. Αυτή τη λασπωμένη ζωή προσπαθεί να αναβαθμίσει ο πρωταγωνιστής, να την ξεσκαλώσει από την μιζέρια, βάζοντας από το περίσσεμα της αγάπης του, στα σκυλάκια συνοδείας των πελατών του. Μικροπαραβατικός, διακινεί μικρές ποσότητες κοκαΐνης, αλλά με ένα έμφυτο ηθικό ανάστημα σε οξεία αντίθεση με το φυσικό του ανάστημα, που τον κάνει να διαφέρει από τους άχρωμους,  συμφερεντολόγους, επαρχιώτες συμπολίτες του.

 Η ταινία «χτίζεται» μεθοδικά σε όλο το πρώτο μέρος. Οι αντιθέσεις αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά. Η πάλη για να διατηρήσει ζωντανή την σχέση του με την μικρή του κόρη μετά το διαζύγιο, η εύθραυστη ισορροπία με τους γείτονες, η ιδιότυπη φιλία με τον τραμπούκο, πρώην παλαιστή Simone (Edoardo Pesce). Ο Marcello προσπαθεί με το βλέμμα του να γλυκάνει τον γύρω του κόσμο. Επιμένει, όχι πεισματικά, αλλά με ένα τρόπο ανεπιτήδευτο, πηγαίο που κερδίζει τον θεατή, σαν ένα είδος σύγχρονου Δον Κιχώτη που δεν αποζητά την συμπάθεια, αλλά λειτουργεί με βάσει τους δικούς του άγραφους κανόνες. Στο δεύτερο μέρος της ταινίας, όταν πια ο πρωταγωνιστής μπαίνει στο περιθώριο  νικημένος από την αδράνεια και όταν η αντίθεση με τον Simone προσωποποιείται και παγιώνεται, έρχονται οι σκηνές βίας για να ανεβάσουν την ένταση και να οδηγήσουν στην αποκλιμάκωση της παραίτησης.

Μια αξιόλογη ταινία με ευρηματικά σκηνοθετικά τεχνάσματα, ίσως προβληματική όσο αφορά τους δεύτερους ρόλους, όμως ευπρόσωπη και με ξεκάθαρο μήνυμα.