Τρίτη 12 Αυγούστου 2014

Θεέ μου, τι σου κάναμε;

Η αλήθεια είναι ότι χάρηκα πολύ, που οι θεατές γελούσαν σε όλη την διάρκεια της ταινίας «Θεέ μου, τι σου κάναμε;» ("Qu'est-ce qu'on a fait au Bon Dieu?"), στην κατάμεστη αυλή του θερινού κινηματογράφου. Ο Philippe de Chauveron, έφτιαξε μια κωμωδία εμπορική, ακριβώς για να «πιάσει» τον παλμό του συντηρητικού μεσοαστού, ο οποίος «βγαίνει από τα ρούχα του» και μόνο στην υποψία ότι μπορεί κάποιος να τον κατηγορήσει για ρατσιστή, όμως δεν έχει κανένα πρόβλημα να γελάσει με τα άπειρα ρατσιστικά στερεότυπα, που ο σκηνοθέτης τον «φλομώνει» σωρηδόν, ενώ υποτίθεται ότι η «γραμμή» της ταινίας είναι «προοδευτική». Χάρηκα ακριβώς, γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο πέφτουν οι μάσκες, ο ρατσισμός είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει, αν πρώτα δεν τον σκοτώσουμε μέσα μας.
Όσοι λοιπόν χαχανίσαμε (σε κάποιες σκηνές ομολογώ, ότι χαμογέλασα με κάποιες ατάκες), ας αναρωτηθούμε πότε και γιατί το κάναμε; Ήταν η αντίδραση στην "κακοτυχία" του ζευγαριού των μεσήλικων Γάλλων αστών να τους φέρουν οι κόρες τους για γαμπρούς, άνδρες χωρίς πατενταρισμένο «γαλλικό αίμα»; Ο τρόπος που το διαχειρίστηκαν;  Η σάτιρα για την συμπεριφορά του καθολικού ιερέα και μέσω αυτής η γελοιοποίηση όλης της καθολικής θρησκείας;  Η γελοιοποίηση και η αποστροφή από την κουλτούρα και την τέχνη γενικότερα (πάγια τακτική των ναζί όλων των εποχών) στο πρόσωπο της μιας κόρης που ήταν ζωγράφος; Η επιφανειακή παρουσίαση των πολιτισμικών παραδόσεων διαφόρων μειονοτήτων με τρόπο απροβλημάτιστο και αποσπασματικό, που περισσότερο μπερδεύει και αποπροσανατολίζει, παρά ενσωματώνει την διαφορετικότητα;
Η συμμετοχή των υποκειμένων που είναι θύματα αυτής της φυλετικής προκατάληψης, στο στερεότυπο που αποδίδεται στην φυλή τους, δεν αποτελεί με κανένα τρόπο απάλειψη αυτού του φαινομένου. Γιατί πρέπει να γελάσω, όταν ο Εβραίος πλασιέ αποδέχεται τον χαρακτηρισμό, ότι οι Εβραίοι ελέγχουν τα μέσα ενημέρωσης ή όταν ο μουσουλμάνος δικαστής αναγνωρίζει, ότι οι μουσουλμάνοι είναι τρομοκράτες και οι δυο μαζί κατηγορούν τον Κινέζο τραπεζίτη ότι είναι «μικροτσούτσουνος»;

Η ταινία έχει ένα παιδαριώδες σενάριο, έχει από την αρχή πάρει την απόφαση να είναι «αντιρατσιστική», κάνει τα πάντα για να αποδείξει το αντίθετο και στο τέλος με μια γελοία στροφή «καταφέρνει» να καταλήξει σε ένα happy end- παρωδία.
Δεν μου κάνει καμιά εντύπωση που το κόμμα της Λεπέν ήρθε πρώτο σε ψήφους στις ευρωεκλογές του 2014, όταν την ίδια χρονιά γυρίζεται μια τέτοια ταινία.

Δεν υπάρχουν σχόλια: