Η ταινία κινουμένων
σχεδίων, «Μπουτίκ για αυτόχειρες», του Patrice Leconte, είναι ένα πολύχρωμο μιούζικαλ. Προσπαθεί με μια νότα αισιοδοξίας να διαλύσει
ένα σύμπαν κατάθλιψης, παραίτησης, ψυχαναγκασμού και άρνησης της ζωής , όπως ακριβώς
μια σταγόνα κόκκινης μπογιάς, μπορεί να χρωματίσει το νερό ενός ολόκληρου
κουβά.
Σαν ιδέα πάρα πολύ
έξυπνη, ακριβώς γιατί μέσα από την υπερβολή της υπαινίσσεται, ότι τα αδιέξοδα της
ζωής στις μεγαλουπόλεις οδηγούν σε
μοναξιά και σε έλλειψη επικοινωνίας, που αυτά με την σειρά τους ωθούν τους ανθρώπους
στην άρνηση της ζωής, για να έρθει έπειτα η λειτουργία «των νόμων της αγοράς»,
που για την κάλυψη αυτής της ζήτησης… θα οδηγήσει στην δημιουργία μιας μπουτίκ για
αποφασισμένους να αυτοκτονήσουν.
Φυσικά όλα αυτά υπάρχουν
μονάχα σαν νύξεις, εμείς μέσα στο μαγαζί
βλέπουμε να μπαίνουν μόνο άτομα αποφασισμένα να αυτοκτονήσουν και κανέναν δεν
ενδιαφέρει- πόσο μάλλον τους ίδιους τους ιδιοκτήτες του καταστήματος- την οικογένεια Τιβάς, το πώς και το γιατί του
απονενοημένου διαβήματος των πελατών τους.
Όλα θα έρθουν τα πάνω
κάτω, όταν στην οικογένεια θα γεννηθεί ένα καινούργιο μωρό, ο Alan, με ένα ελάττωμα που το κάνει ανίκανο να
συνδράμει στην εξέλιξη της οικογενειακής επιχείρησης. Είναι από την φύση του
χαρούμενο και αισιόδοξο.
Το σκίτσο είναι πάρα πολύ
λεπτομερειακό, έχει φινέτσα και μαζί με την εξαιρετική ιδέα καταφέρνει για
αρκετή ώρα να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή. Όμως από ένα σημείο και μετά,
όταν έχουν πια εξαντληθεί όλες οι «εφεδρείες»,
πιάνουμε τον εαυτό μας να παρακαλάμε τον σκηνοθέτη να αρχίζει να το «μαζεύει»,
για να φτάσει στο τέλος. Τουλάχιστον μένει το βάλσαμο του έρωτα, που αποτελεί
και το αντίδοτο στα θανατερά αξεσουάρ του καταστήματος, κρεμάλες, ξυραφάκια,
δηλητήρια, κ.λ.π. που πρώτα αγγίζει την Matilyn, την
κόρη των ιδιοκτητών, που ερωτεύεται έναν πελάτη, κάτω από την καθοδήγηση του «προδότη»
αισιόδοξου αδελφού της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου