Με αρκετά απλοϊκή ματιά
το Γάλλος σκηνοθέτης Pierre Scholler κάνει μια ταινία για τον κόσμο της πολιτικής, μέσα από την καθημερινότητα ενός
υπουργού λίγο διαφορετικού από το συνηθισμένο, όπως τον παρουσιάζει. Πολύ πριν
το διάλλειμα έχει εξαντλήσει κάθε ζήτημα, αφού το κοινό στο οποίο απευθύνεται έχει
προ πολλού αποκτήσει μιθριδατισμό, σε ότι αφορά την ποιότητα του πολιτικού
προσωπικού, τουλάχιστον στα κυβερνητικά κλιμάκια.
Ο κινηματογραφικός φακός
ακολουθεί κατά πόδας τον Bernand Saint-Jean (Olivier Gourmet) υπουργό
μεταφορών, ακόμα και στα «πεινασμένα» όνειρά του. Στους δρόμους, στις περιοδείες
του, στις συσκέψεις του, αλλά και μέσα στην κρεβατοκάμαρά του. Κάνει ένα σαφή
διαχωρισμό ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό και στο γραφειοκρατικό προσωπικό των
ανώτατων κλιμακίων, που «τρέχουν» κατά το δοκούν τις κυβερνητικές εντολές των
θεωρητικά προϊσταμένων τους. Μια επόμενη διαχωριστική γραμμή είναι αυτή ανάμεσα
στους εντός και στους εκτός του συστήματος. Η ικανότητα όμως του υπουργού να
συλλαμβάνει τα ερεθίσματα-μηνύματα από την «βάση» δεν τον κάνει αυτομάτως καλύτερο,
ούτε πιο συμπαθή.
Πολύ συχνά κατά την διάρκεια
της ταινίας το δίπτυχο ηθοποιός-πολιτικός έρχεται να ταυτιστεί με τις παραστάσεις
των θεατών από την καθημερινότητα και να αποκωδικοποιηθεί ως πολιτικός-ηθοποιός,
μιας και αυτή η σχέση, θα μπορούσαμε να πούμε σχέση ζωής, διαρκεί πολύ περισσότερο
από τα 115 λεπτά της προβολής.
Η ταινία, από το δεύτερο
μέρος και μετά, είναι φανερό ότι έχει εξαντληθεί και ο σκηνοθέτης αναγκάζεται
να «σκηνοθετήσει» ένα ρεαλιστικό αυτοκινητιστικό ατύχημα με θύμα τον οδηγό και
τραυματία τον υπουργό, για να αναστήσει το χαμένο του σενάριο.
Ο καλός ρυθμός και κάποιες
σκόρπιες ατάκες όπως η αυτό-εξομολόγηση «έχω 4000 επαφές στην μνήμη του κινητού
μου, αλλά κανένα φίλο» κρατούν τελικά τον θεατή στην αίθουσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου