Η ταινία L’ age des tenebres, του σκηνοθέτη Denyz Arcand, είναι η επιτομή, του πως μπορεί κανείς να πει στα αστεία, τα πιο σοβαρά πράγματα. Ο πρωταγωνιστής, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, βιώνει στο πετσί του, όχι μόνο την παράνοια του σύγχρονου δυτικού τρόπου ζωής, στα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά και την εξεζητημένη, ανεπαρκή, στα όρια του σουρεαλισμού προσπάθεια της πολιτείας, να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής του. Επιλέγει στο τέλος τον δρόμο της προσωπικής διαφυγής, σκηνοθετώντας την ίδια του την φαντασία, που τον μεταφέρει σε ένα κόσμο ονειρικό, στον οποίο γίνεται ανάλογα με την περίσταση, επιτυχημένος πολιτικός, συγγραφέας, ηθοποιός, τραγουδιστής κ.λ.π. αλλά πάνω από όλα και επαναλαμβανόμενα, μεγάλος εραστής.
Ο Jean Marc Leblanc, στο σπίτι του, περνά απαρατήρητος. Η εργασιομανής γυναίκα του και οι δυο, στην εφηβεία, κόρες του δεν έχουν μαζί του την παραμικρή επαφή. Ο φούρνος μικροκυμάτων, το σήμα κατατεθέν της σύγχρονης διατροφικής ξεπέτας, στο σπιτικό αυτό έχει συνέχεια την τιμητική του. Σε μια πόλη που κουράζει ψυχολογικά τους πολίτες της και είναι επιρρεπής σε μαζικές μικροβιακές επιδημίες, χρειάζεται δυο ώρες για να πάει το πρωί στην δουλειά του. Μια κρατική υπηρεσία, επιφορτισμένη να επιλύει προβλήματα ανθρώπων, αλλά που ουσιαστικά υπάρχει μόνο, για να τους «δουλεύει». Η επιμόρφωση των εργαζομένων, η απαγόρευση του καπνίσματος, η καταδίκη κάθε ρατσιστικής συμπεριφοράς στοιχεία συνοχής και προόδου κάθε ευνομούμενης πολιτείας, χάρις την επιφανειακή τους προσέγγιση και στην στρεβλή εφαρμογή τους, μετατρέπονται από political correct στρατηγικές, σε απωθητικές πρακτικές τέτοιας αισθητικής, όσο οι αποστειρωμένοι δοκιμαστικοί σωλήνες σε σχέση με ένα όμορφο κρυστάλλινο βάζο.
Οι καταστάσεις, οι στιγμές της καθημερινότητας είναι η μαγιά, που θα φουσκώσει την φαντασία του Jean Marc. Κάθε πρόσωπο που του την σπάει, από την ανοργασμική γυναίκα του, ως την σκύλα προϊσταμένη του και τον οδηγό του διπλανού αυτοκινήτου στο μποτιλιάρισμα, συμμετέχει στην παράλληλη πραγματικότητά του. Σε αυτή την πραγματικότητα, που μέσα στο γενικό ξεσάλωμα της ο ονειροπόλος ήρωας λυτρώνεται από τα δεσμά της δυστυχίας του. Και που φυσικά απολαμβάνει το στιγμιαίο, αχόρταγο και πέρα από κοινωνικές συμβάσεις, σεξ.
Η εναλλαγή της εικόνας από το πραγματικό στο φανταστικό γίνεται με τρομερά μαγικό κινηματογραφικό τρόπο. Το πρόσωπο και το σώμα γενικά του πρωταγωνιστή βρίσκονται ταυτόχρονα με το μυαλό του και στις δυο καταστάσεις. Επιδιώκει και προκαλεί αυτό που του προσφέρει ευχαρίστηση, με αποτέλεσμα να βρίσκεται εξαρτημένος από την ίδια του την φαντασία. Χρειάζεται; Υπάρχει τρόπος να γυρίσει πίσω; Ναι, από την στιγμή που οι ίδιες του οι φαντασιώσεις αρχίζουν να έχουν απαιτήσεις από αυτόν και από την στιγμή, που συνειδητοποιεί το μάταιο της αυτοϊκανοποίησης του. Το πάγωμα της προσλαμβάνουσας εικόνας και η μετατροπή της δυναμικής αλληλουχίας των καταστάσεων, σε μια ζωγραφική νεκρή φύση, είναι η θεραπεία για την «ασθένεια» του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου