Ο Benjamin Button γεννιέται γέρος. Καθώς περνούν τα χρόνια γίνεται ολοένα και νεότερος και στο τέλος της ζωής του πεθαίνει, σαν ένα νεογέννητο μωράκι. Και όλα αυτά ενώ ο κόσμος γύρω του ακολουθεί τους γνώριμους και γι’ αυτό αδιάφορους ρυθμούς του.
Αυτό το πρωτότυπο εύρημα είναι ολόκληρη η ταινία του David Fincher. Από εκεί και πέρα το μόνο που παρακολουθούμε, είναι μια ανάλαφρη αισθηματική κομεντί, που εκτυλίσσεται με αναφορές στην ιστορία της Αμερικής, από το τέλος του Α’ παγκόσμιου πολέμου μέχρι και τον τυφώνα Κατρίνα το 2003.
Η ταινία είναι ολόκληρη ένα φλασμπακ από τα χειρόγραφα της ετοιμοθάνατης Daisy (Cate Blanchett), καθώς της τα διαβάζει η κόρη που απέκτησε από τον Benjamin Button, όταν συναντήθηκαν κάποια στιγμή στην μέση της ζωής τους, ο ένας οδεύοντας προς τα νιάτα και η άλλη προς τα γηρατιά και οι δυο όμως προς τον θάνατο.
Ένας τυφλός ωρολογοποιός, που έχασε τον γιο του στον πόλεμο, φτιάχνει ένα μεγάλο ρολόι, που οι δείκτες του γυρνάνε ανάποδα, έτσι ώστε να μπορέσει να τον φέρει πίσω στην ζωή. Την ίδια στιγμή στην Νέα Ορλεάνη γεννιέται ο Benjamin Button.
Μια ιστορία του F. Scott Fitzgerald για τον μεγάλο δυνάστη της ανθρώπινης ψυχής τον χρόνο. Η προδιαγεγραμμένη πορεία προς τον αφανισμό. Οι ανθρώπινες ζωές μαριονέττες στα χέρια μιας αδυσώπητης, απρόβλεπτης και χωρίς δυνατότητες επηρεασμού μοίρας. Αυτός ο ντετερμινιστικός τρόπος σκέψης διαπερνά το έργο σε όλη τη διάρκεια του και υπερτονίζεται και από επί μέρους περιστατικά, που εμβόλιμα διαπερνούν τον αφηγηματικό ιστό, όπως αυτό με τον τρόφιμο του γηροκομείου, που όποτε βλέπει τον Button, του υπενθυμίζει πως επτά φορές στην ζωή του γλύτωσε από πτώση κεραυνού.
Η ταινία σε αρκετά σημεία πλατειάζει και δεν δικαιολογεί τις δυόμιση ώρες της προβολής της, αλλά μας αποζημιώνει με μερικά ξεχωριστά πλάνα γεμάτα κινηματογραφική ομορφιά, σαν πίνακες ζωγραφικής, όπως αυτό που η νεαρή Daisy σε μια προβλήτα και με το φως του φεγγαριού χορεύει για τον μεσήλικα Benjamin, κάτω από τους ήχους του Summertime του Gershwin.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου