Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013.
Πρεμιέρα του έργου «Η γυναίκα της Ζάκυνθος» σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη.
Ο Δήμος Αβδελιώδης
μεταφέρει στην θεατρική σκηνή το δύσκολο και μυστηριώδες πεζό κείμενο του
Διονυσίου Σολωμού «Η γυναίκα της Ζάκυνθος». Ένα εγχείρημα δύσκολο, μιας και
πρόκειται για ένα μονόλογο με πολλά σκοτεινά σημεία, όμως ο σκηνοθέτης, που
ξεκίνησε από τον κινηματογράφο και συνεχίζει με την ίδια μεγάλη επιτυχία το
έργο του και στο θέατρο, καταφέρνει να δώσει το στίγμα του και έτσι το κείμενο
«ντύνεται» με την δική του ματιά.
Στο έδαφος της σκηνής
έχει σχηματισθεί σε αδρές γραμμές ένας χάρτης της Ελλάδας, με ένα κεντρικό
διάδρομο, να χωρίζει την ηπειρωτική από την νησιωτική χώρα. Στο βάθος η πρόσοψη
ενός κτηρίου με την κεντρική του θύρα. Δεξιά και αριστερά της υπάρχουν δυο
κόγχες. Στην δεξιά κόγχη (όπως βλέπει το κοινό) βρίσκεται το λευκό άγαλμα του
καλού πνεύματος, με τα φτερά απλωμένα στις πλάτες του. Στην αριστερή, το πνεύμα
του κακού, σε χρώμα καφέ, με πόδια τράγου και κέρατα στο κεφάλι.
Ο ιερομόναχος Διονύσιος
(Όλια Λαζαρίδου) ξεκινάει από το βάθος της σκηνής, υποστηριζόμενος από το
πνεύμα του καλού και καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης κινείται προς τα
μπρος, ιστορώντας και κηρύσσοντας στην ελληνική γη ή με όχημα την ελληνική
γλώσσα, την κακία της κυράς της Ζάκυνθος. Κάθε μετακίνηση του συμπλέγματος
ιερομόναχος-πνεύμα του καλού συμπαρασύρει από την αριστερή πλευρά του φόντου
της σκηνής- σαν να την τραβάει με ένα αόρατο νήμα- την κακιά γυναίκα. Η διήγηση
ανασύρει στην επιφάνεια την ρίζα του κακού. Μοιάζει, σαν ο ιερομόναχος να
βουτάει στον πάτο της ανθρώπινης ύπαρξης, έχοντας όμως πρώτα γαντζωθεί ο ίδιος
πάνω στον λευκό άγγελο, για να μπορέσει να δει με ασφάλεια το πρόσωπο της
κακίας. Όταν προφέρει τα λόγια της κακιάς γυναίκας, βγαίνει από τον εαυτό του,
απομακρύνεται από τον φύλακα άγγελό του, το σώμα του συσπάται και η φωνή του
αλλάζει τονικότητα, γίνεται σκληρή, τσιριχτή και ανυπόφορη. Όταν επιστρέφει
στην διήγηση, προσκολλάται πάλι στην ζωοποιό δύναμη του καλού.
Οι φωτισμοί ξεκινούν από
το σκοτάδι και σταδιακά φωτίζουν την σκηνή, καθώς ο σύμπλεγμα
ιερομόναχος-άγγελος κατευθύνεται προς τους θεατές, για να καταλήξουν σε μια
φωταψία του κεντρικού διαδρόμου, που συμπίπτει με την τελική κάθαρση.
Η μουσική του Βαγγέλη Γιαννάκη σε επιλεγμένα
σημεία της παράστασης τονίζει την δραματικότητα
και καταλήγει στο τραγούδι του τέλους.
Η Όλια Λαζαρίδου σχεδόν
αλάνθαστη σε ένα τόσο απαιτητικό κείμενο, τόσο πειθαρχημένη αλλά και τόσο
ελεύθερη, πραγματικά συγκλονίζει.
Για τέτοιες περιόδους
πολύ ακριβό το εισιτήριο των 25 ευρώ.
Το κείμενο του Διονυσίου Σολωμού βρίσκεται εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου