Ο Ιρλανδός (The Irishman)

Η κάμερα τρυπώνει και προχωρά αργά στους διαδρόμους και στα σαλόνια του οίκου ευγηρίας. Στέκεται επάνω από το αναπηρικό καροτσάκι του … συνταξιούχου πλέον εκτελεστή κάποιας περιφερειακής μαφιόζικης οικογένειας και αρχίζει ένας ανελέητος «βομβαρδισμός» πληροφοριών, ημερομηνιών, ονομάτων, η ατελείωτη μακρόσυρτη – πάνω από τρεις ώρες – εξιστόρηση του ιδίου του Frank Sheeran  (Robert De Niro).

Ένα τελευταίο – όχι πρόσφατο, ίσως μιας δεκαετίας πίσω – φλασμπακ , που αφορά την τελευταία αποστολή, αυτήν που καταφέρνει ίσως να του ξυπνήσει κάποια λίγα ανθρώπινα συναισθήματα ή τουλάχιστον να συνειδητοποιήσει, ότι ακόμα διαθέτει κάποια ίχνη από αυτά. Και ένα παλιότερο φλασμπακ, εναρμονισμένο και τέλεια συγχρονισμένο με το πρώτο, που αφορά όλη την ζωή του, από το «βάπτισμα του πυρός»,  στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με την δολοφονία Γερμανών αιχμαλώτων εν ψυχρώ, μετά την απόβαση των Αμερικανικών στρατευμάτων στην Ιταλία έως την στράτευση του στην «οικογένεια» του  Russell Bufalino  (Joe Pesci) και την φιλία του με τον διεφθαρμένο αρχι-συνδικαλιστή Jimmy Hoffa  (Al Pacino).

Αν δεν ήταν το συγκεκριμένο team αυτών των ηθοποιών, και η μαεστρική σκηνοθεσία του Martin Scorsese, θα μιλούσαμε για … μια από τα ίδια. Τελικά η ωραιοποιημένη βία και οι ιστορίες των μαφιόζων έχουν γίνει πια ένα … εξαγώγιμο είδος του Αμερικάνικου κινηματογράφου. Ακόμα κι έτσι όμως, το να παρακολουθείς τον χαρακτήρα του Robert De Niro, να κινείται, σαν κουρδισμένο αυτόματο, να δολοφονεί,  ένας  τραμπούκος χωρίς ιδεολογικό παραπέτασμα (καμιά σχέση με τους δικούς μας) με μόνο κίνητρο το εύκολο χρήμα, την εξουσία, την ανάγκη να ανήκει κάπου, τον Al Pacino στον ρόλο του πληθωρικού, εξωστρεφή εργατοπατέρα και τον Russell Bufalino … μια επικίνδυνη σιγανοπαπαδιά, ο ορισμός του «νονού», φτάνει για να καταπιείς - όχι φυσικά αμάσητο - αυτό το τελευταίο έπος της βιομηχανίας του θεάματος.

Και μην ξεχνιόμαστε. Όπως όλοι του σιναφιού του, Ο Frank Sheeran  στην ιδιωτική του ζωή είναι ένας αξιαγάπητος οικογενειάρχης, βάζει την οικογένεια του πάνω απ’ όλα, την προστατεύει,  αγαπά τη γυναίκα του, τη μια μετά την άλλη - φυσικά -  και έχει ιδιαίτερη σχέση με την μεγάλη του κόρη  που τον φοβάται … ε … θαυμάζει τα κατορθώματά του.