Miracolo a Milano-Θαύμα στο ΜΙλάνο

Ένα νέο-ρεαλιστικό παραμύθι, ένας ύμνος στην απλότητα, στην θετική διάθεση, στην αγάπη. Ο Toto (Franscesco Golisano), είναι ο κήρυκας της καλοσύνης, φορέας της αλλαγής, η ήρεμη δύναμη που πηγάζει από μια εσωτερικότητα ανέγγιχτη από τους ψυχρούς υπολογισμούς, τα ατομικά μικροσυμφέροντα και τις κοινωνικές αδικίες. Είναι ο κινηματογραφικός εκπρόσωπος της non violent resistance, της παθητικής αντίστασης ενάντια σε αυτό που απειλεί να χαλάσει το περιβάλλον, να διαφθείρει τις ανθρώπινες σχέσεις και συνειδήσεις, να εγκαθιδρύσει κοινωνίες εξουσιαστών-εξουσιαζόμενων. Ο Toto, ζει μέσα σε αυτόν τον κόσμο, δεν τον εξιδανικεύει, δεν χαϊδεύει τα αυτιά των απελπισμένων φτωχό- πρόδρομων που αποτελούν τον δικό του λαό, γιατί είναι σάρκα από την δική τους σάρκα

Ο Vittorio de Sica κινηματογραφεί τα ανθρώπινα απομεινάρια, που άφησε πίσω της στην

μεταπολεμική Ιταλία, η εξουσιολάγνα, μπουκωμένη στόμφο, φασιστική υστερία. Τα περίχωρα του Μιλάνο, καταυλισμοί αστέγων, άνθρωποι χωρίς παρελθόν και μέλλον. Ένα πλήθος κομπάρσων καθοδηγημένων με εξαιρετική μαεστρία, ασπρόμαυρη φωτογραφία γεμάτη λυρισμό και μια σκηνοθεσία γεμάτη συμβολισμούς, από την αρχή της ταινίας- από την γέννηση του πρωταγωνιστή μέσα στα λάχανα έως το ταξίδι στον ουρανό, με τις ιπτάμενες σκούπες.

Ο νέο-ρεαλισμός του Vittorio de Sica δεν φοβάται τα θαύματα. Και γίνονται πολλά σε αυτήν του την ταινία. Γιατί τα θαύματα βρίσκονται εδώ και το μόνο που χρειάζεται, είναι τα μάτια για να μπορέσει κάποιος να τα δει και την καρδιά για να μπορέσει να τα ερμηνεύσει. Διαφορετικά, υπάρχουν δίπλα του, τον ακουμπάνε και εκείνος συνεχίζει δυστυχισμένος μέσα στην κατάσταση της πνευματικής του νωθρότητας, να τα ψάχνει απεγνωσμένα. Μεγαλειώδης η σκηνή, κατά την οποία ο μαύρος του καταυλισμού ζητά από τον Τοτό να τον μεταμορφώσει σε λευκό, για να μπορέσει να τον αγαπήσει η λευκή γειτονοπούλα του, για να ανακαλύψει αμέσως μετά, ότι εκείνη έχει ήδη μεταμορφωθεί σε μαύρη, για χάρη του.

Εδώ με ελληνικούς υπότιτλους

Ascenseur pour l' échafaud

Η ταινία του Louis Malle, “Ascenseur pour l’ échafaud” (Ασανσέρ για δολοφόνους), είναι ένα πάντρεμα film noir και μουσικής jazz.  O Miles Davis, που υπογράφει το soundtrack, ακολουθεί με την λυπητερή, λυγμική του τρομπέτα, τους πρωταγωνιστές, στα παιγνίδια που τους παίζει η μοίρα.

Ατμοσφαιρική, ασπρόμαυρη ταινία με καταπληκτικά νυχτερινά πλάνα του Παρισιού. Η κάμερα εστιάζει πολύ συχνά πάνω στο αμακιγιάριστο, λευκό πρόσωπο της Jeanne Moreau, μιας και είναι το πρόσωπο κλειδί, που από εκεί αρχίζει να ξεδιπλώνεται το γαϊτανάκι των γεγονότων και των συμπτώσεων, που οδηγούν στα εγκλήματα. Οι χαρακτήρες βρίσκονται στερεά τοποθετημένοι στην κοινωνική ιεραρχία, χωρίς παρεκκλίσεις και έτσι η σκηνοθεσία έχει όλο τον χρόνο και τον τρόπο, να παίξει στις λεπτομέρειες. Πλούσιος επιχειρηματίας, η νέα γυναίκα του που τον απατά με υπάλληλό του- πρώην παραστρατιωτικό, η απλή κοπέλα που δουλεύει στο απέναντι ανθοπωλείο με τον φίλο της- άτομο μικροπαραβατικό, οι σπορτίφ ανέμελοι Γερμανοί τουρίστες- τυχαία θύματα, οι αστυνομικοί που αναλαμβάνουν να ξεδιαλύνουν το μυστήριο και φυσικά, ο κοινωνικός περίγυρος, γειωμένος στην πραγματικότητα, αμέτοχος στο πάθος των πρωταγωνιστών και καταναλωτής πρωτοσέλιδων εφημερίδων.

Πολύ ευχάριστη ταινία, ειδικά στο πρώτο μέρος, όπου και χτίζεται η υπόθεση. Στο δεύτερο μέρος, επειδή ο θεατής γνωρίζει και έχει γίνει συμμέτοχος του μυστηρίου, η υποχώρηση της έκπληξης αντικαθίσταται από την σκηνοθετική δεξιοτεχνία και την στυλιζαρισμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία.