Un cuento chino

Αφού η μετάφραση στα ελληνικά του τίτλου της αργεντίνικης ταινίας του Sebastián Borenszstein, “Un cuento chino”, επρόκειτο να κατακρεουργήσει με το «Η αγελάδα που έπεσε από τον ουρανό» ολόκληρη την ταινία, καλύτερα θα ήταν να διάλεγαν ένα περισσότερο πρωτότυπο και πιασιάρικο υπότιτλο, όπως για παράδειγμα «Όταν ο ουρανός βρέχει αγελάδες» κ.λ.π.

Τέλος πάντων, δεν ήταν μόνο αυτό το πρόβλημα αυτής της ταινίας. Η σύλληψη του θέματος, η ιδέα μιας προκαθορισμένης μοίρας που επικρέμεται πάνω από την κεφαλή του ανθρώπου και τα διαφορετικά μονοπάτια που υπάρχουν ανάλογα με την φιλοσοφία, την στάση ζωής, αλλά και τον χαρακτήρα του, για να διαχειριστεί αυτό το πεπρωμένο, είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα. Εκεί που πάσχει σοβαρά είναι στην διαχείριση αυτής της σύλληψης. Ίσως, αν δεν υπήρχε ο Roberto (Ricardo Darin), να μιλούσαμε για μια μέτρια ταινία.

Η άβυσσος που χωρίζει τους δυο πρωταγωνιστές, τον Roberto και τον κινέζο Jun (Ignacio Juang), δεν έχει να κάνει με την ανικανότητα τους να επικοινωνήσουν, γιατί δεν έχουν κοινή γλώσσα. Ο αργεντινός απαντά στα κτυπήματα της ζωής αναπτύσσοντας μια persona ιδιότροπη, ιδιόρρυθμη, γεμάτη ψυχαναγκασμούς, ενώ ο δεύτερος απαντά με την φυγή, με τον εκπατρισμό του. Ο ένας, έχει τον προσωπικό του Θεό, που είναι δίκαιος και αυστηρός και που τον «ελέγχει αποτελεσματικά», βάζοντας στον εαυτό του αυτοπεριοριστικούς όρους, ενώ ο άλλος αφήνεται- διαλύοντας στον εγωισμό- του να παρασυρθεί, σαν μια βάρκα χωρίς πηδάλιο στο αδηφάγο κύμα της ζωής στην μεγαλούπολη.

Εκτός από τις σκηνές της αρχής και του τέλους, σε όλη την διάρκεια της ταινίας ο ουρανός δεν βρέχει αγελάδες. Ο ρυθμός είναι ανάλαφρος, με αρκετό χιούμορ και περιγραφή της καθημερινότητας. Ο σκηνοθέτης χτίζει με επιμέλεια έναν πύργο της Βαβέλ, ανάμεσα στους δυο κατατρεγμένους και μέσα σε λίγα λεπτά καλεί το παιδί που κάνει το delivery στο κινέζικο εστιατόριο του Buenos Aires, για να τον «γκρεμίσει» στα εξ’ ων συνετέθη. Όμως, όταν το πηγαίνεις το πράγμα μέχρι εκεί, είναι κρίμα για ένα ψωρο-happy end, να ακυρώνεις όλα τα προηγούμενα. 

El Alma de México-Amanecer en Mesoamérica

Από το Ινστιτούτο Cervantes και με την συνεργασία της πρεσβείας του Μεξικό στην Αθήνα, προβλήθηκε το πρώτο μέρος της σειράς “El alma de México” (Η ψυχή του Μεξικό), με τίτλο “Amanecer en Mesoamérica” (Ξημέρωμα στην Μέση Αμερική).

Ο σκηνοθέτης Hector Tajonar, με την συνεργασία πολλών επιστημόνων, ιστορικών, αρχαιολόγων κ.λ.π. και με αφηγητή τον πολυβραβευμένο Μεξικανό συγγραφέα Carlos Fuentes, με αυτό το ντοκιμαντέρ, επιχειρεί να μυήσει τον θεατή στον πολιτισμό που δημιουργήθηκε σε αυτήν την χώρα, από τα προϊστορικά χρόνια, την κατάκτηση από τους Ισπανούς και μέχρι τις μέρες μας.

Πρόκειται για ένα φιλμ στατικό, γεμάτο πληροφορίες και φωτογραφίες γλυπτών-αγαλμάτων, που θυμίζει κατά πολύ μια περιήγηση σε ένα αρχαιολογικό μουσείο με ξεναγό τον Carlos Fuentes. Στο πρώτο μέρος, που είναι αποκλειστικά προσανατολισμένο στους προϊστορικούς λαούς, γίνεται εκτενής αναφορά στους Olmecas, έναν από τους λαούς που προηγήθηκαν των Mayas. Μέσα από τις ανασκαφές πολλών αρχαιολογικών ευρημάτων και ιδιαίτερα των τεράστιων υπερφυσικών «κεφαλών», που αποκαλύφθηκαν σε πολλές περιοχές της χώρας και ελλείψει φυσικά γραπτών ντοκουμέντων, οι επιστήμονες ανασυνθέτουν τα στοιχεία ενός πολιτισμού που απλώθηκε από την παραλιακή ζώνη μέχρι τα υψίπεδα του εσωτερικού της Αμερικανικής ηπείρου. Στοιχεία για την οργάνωση της κοινωνίας, τις θρησκευτικές δοξασίες και τις φιλοσοφικές θεωρήσεις τους, όπως η αναφορά στην δυϊστική αντίληψη για τον κόσμο, για παράδειγμα «Γέννηση-Θάνατος», «Φως-Σκοτάδι» κ.λ.π. ξετυλίγονται κατά την προβολή του ντοκιμαντέρ, που διαρκεί περίπου μια ώρα.

Την επόμενη Δευτέρα 17/9/2012 θα προβληθούν το δεύτερο μέρος “Paisaje de Pirámides” (Τοπίο με πυραμίδες) και το τρίτο μέρος “Herencia viviente” (Ζωντανή κληρονομιά).